De voorbereiding van de Lourdesbedevaart met het zorgcentrum in mijn woonplaats vindt eigenlijk ieder jaar plaats in Kevelaer. R. en ik maken er een uitstapje van onder de hoede van OLV, Troosteres der Bedroefden.
In de grote kerk in Kevelaer hebben we kaarsjes ontstoken bij Sint Anna te Drieën. De kerk oogt mooi sober. De mooie vergulde panelen van de altaren zijn afgedekt met paarse kleden vanwege de 40-dagentijd. We zitten in ons vertrouwde hoekje bij bovenstaande Konditorei. Na de koffie met 'Apfelstrudel und vanillesosse' beginnen we aan het thema. O, even helemaal de Vasten vergeten...!
Omstandig heb ik er al over geblogd dat het thema Onze Vader niet makkelijk ligt bij ons. We behandelen het dus via een omweg. We gaan ervan uit de Jezus God zag als een Vader. We gaan ons die week afvragen of dat voor ons ook zo is! R. heeft bij God helemaal geen ouderbeelden. God is niet Vaderlijk/Moederlijk. Dat laatste toevoegen vindt R. erg gekunsteld. Wij gaan ons dus met de groep afvragen of God Vaderlijk is en of we het Onze Vader met Jezus kunnen meebidden.
Wij komen steeds uit op het beeld van 'leven in het Hart van God' en daaruit volgt dat God dus leeft in ons hart. We gaan uit van God die Liefde is. Dan blijft het thema ruim genoeg om ook niet- of anders-gelovigen erin te betrekken. Dat is ons in de loop der jaren steeds beter gaan lukken. Zo wordt Lourdes voor ons een plek van wereldoecumene.
Ieder van ons krijgt een naamplaatje om te benadrukken dat je echt iemand bent om bij name gekend te worden en zo ook door God, die Liefde is, gekend te zijn.
Iedereen krijgt de dag erop -om je vrij te maken en Lourdes aan je te laten gebeuren- een hartvormig spekstenen hartje, een worry-stone, om daar je zorgen in te leggen. Het zijn prachtige hartjes en liggen lekker in de hand. We konden er zo 60 stuks van meenemen. Dat scheelt een hoop gedoe.
Bij een andere gelegenheid overhandigen we een kruisje met daarop een duifje en het Pax teken. Hier hopen we een nieuw perspectief te krijgen op ons lijden, verdriet, eenzaamheid,enz. We hopen door Gods Geest (duifje) inspiratie op te doen en in vrede te zijn.
Verder krijgt iedereen een pakje gekleurde papieren hartjes voor intenties, die we verzamelen op het groepskruis, dat bij alles aanwezig is. Eén hartje reserveren we voor het grote rieten hart dat we op de laatste dag achterlaten op de Esplanade, zodat we een kleurrijk geheel achterlaten in Lourdes. Tenslotte krijgt iedereen een pin in de vorm van een hart gevormd uit de letters G,O,D.
We vonden zelfs een mooie variant van vieren door de boeteviering vast te knopen aan de Kruisweg. Ieder onderdeel van de bedevaart is verbonden met een bede uit het Onze Vader. Bij de Kruisweg verbinden we de bede: vergeef ons....maar verlos ons van het kwade. Dan kunnen we mooi eindigen met een wasritueel, zoals Bernadette leerde van de Verschijning.
De laatste dag staat dan mooi in het teken van 'Want van U is het Koninkrijk...' en ontvangt iedereen dat GOD-hartje.
We gaan voor de tiende keer! We vragen een aantal mensen die in de loop der jaren zijn mee geweest (vrijwilligers én cliënten) een bijdrage te leveren voor een boek. In dat boek willen we 10 jaar Lourdesbedevaarten samenvatten in verhalen, anecdotes, foto's, teksten, gebeden en preken. Zo wordt het een echt boek van ons allen samen! Ons subthema dit jaar is dus 'wonen in het Hart van God cq.de Liefde' en van daaruit zouden we het boek de titel mee willen geven: 'Uw Rijk kome...' Zo ervaren we de bedevaart meestentijds. De tocht zelf is al een wonder dat Gods Rijk van Liefde even nabij brengt.
Zo krijgen we er weer echt zin in om te gaan. Met R. nog verder proberen uit te werken hoe je bij een busbedevaart de ervaringen van Lisieux, Lourdes en Nevers tot een geheel kunt samensmeden, zodat het een consistent geheel wordt.
Een soort van liturgieboekje gecombineerd met een dagboekje, die mensen zelf kunnen invullen, lijkt de beste optie om mensen bij alles betrokken te houden en ze een religious experience te bieden.
De mystagogische kwaliteiten van de pastor zijn hier van belang. In de alom geconstateerde sprakeloosheid van katholieken, waaardoor ze nauwelijks in staan zijn over of vanuit hun geloof te communiceren, is het aan de voorgangers en bedevaartbegeleiding om dit te doorbreken en mensen bewust te maken van hun ervaring en zo in staat zullen zijn hun geloof te kunnen verdiepen, verruimen of hoe je dat ook zou willen noemen.
Het is iedere keer weer een belevenis hoe inspirerend het is zo samen op te werken en tot woorden te komen, een rode draad te vinden, de juiste symbolen te combineren, de goede liederen te vinden.
Een soort aanstekelijk enthousiasme.
Dat is het precies, want betekent enthousiasme niet: in God zijn?
En zo voelen we dat, heel enthousiast!
In de grote kerk in Kevelaer hebben we kaarsjes ontstoken bij Sint Anna te Drieën. De kerk oogt mooi sober. De mooie vergulde panelen van de altaren zijn afgedekt met paarse kleden vanwege de 40-dagentijd. We zitten in ons vertrouwde hoekje bij bovenstaande Konditorei. Na de koffie met 'Apfelstrudel und vanillesosse' beginnen we aan het thema. O, even helemaal de Vasten vergeten...!
Omstandig heb ik er al over geblogd dat het thema Onze Vader niet makkelijk ligt bij ons. We behandelen het dus via een omweg. We gaan ervan uit de Jezus God zag als een Vader. We gaan ons die week afvragen of dat voor ons ook zo is! R. heeft bij God helemaal geen ouderbeelden. God is niet Vaderlijk/Moederlijk. Dat laatste toevoegen vindt R. erg gekunsteld. Wij gaan ons dus met de groep afvragen of God Vaderlijk is en of we het Onze Vader met Jezus kunnen meebidden.
Wij komen steeds uit op het beeld van 'leven in het Hart van God' en daaruit volgt dat God dus leeft in ons hart. We gaan uit van God die Liefde is. Dan blijft het thema ruim genoeg om ook niet- of anders-gelovigen erin te betrekken. Dat is ons in de loop der jaren steeds beter gaan lukken. Zo wordt Lourdes voor ons een plek van wereldoecumene.
Ieder van ons krijgt een naamplaatje om te benadrukken dat je echt iemand bent om bij name gekend te worden en zo ook door God, die Liefde is, gekend te zijn.
Iedereen krijgt de dag erop -om je vrij te maken en Lourdes aan je te laten gebeuren- een hartvormig spekstenen hartje, een worry-stone, om daar je zorgen in te leggen. Het zijn prachtige hartjes en liggen lekker in de hand. We konden er zo 60 stuks van meenemen. Dat scheelt een hoop gedoe.
Bij een andere gelegenheid overhandigen we een kruisje met daarop een duifje en het Pax teken. Hier hopen we een nieuw perspectief te krijgen op ons lijden, verdriet, eenzaamheid,enz. We hopen door Gods Geest (duifje) inspiratie op te doen en in vrede te zijn.
Verder krijgt iedereen een pakje gekleurde papieren hartjes voor intenties, die we verzamelen op het groepskruis, dat bij alles aanwezig is. Eén hartje reserveren we voor het grote rieten hart dat we op de laatste dag achterlaten op de Esplanade, zodat we een kleurrijk geheel achterlaten in Lourdes. Tenslotte krijgt iedereen een pin in de vorm van een hart gevormd uit de letters G,O,D.
We vonden zelfs een mooie variant van vieren door de boeteviering vast te knopen aan de Kruisweg. Ieder onderdeel van de bedevaart is verbonden met een bede uit het Onze Vader. Bij de Kruisweg verbinden we de bede: vergeef ons....maar verlos ons van het kwade. Dan kunnen we mooi eindigen met een wasritueel, zoals Bernadette leerde van de Verschijning.
De laatste dag staat dan mooi in het teken van 'Want van U is het Koninkrijk...' en ontvangt iedereen dat GOD-hartje.
We gaan voor de tiende keer! We vragen een aantal mensen die in de loop der jaren zijn mee geweest (vrijwilligers én cliënten) een bijdrage te leveren voor een boek. In dat boek willen we 10 jaar Lourdesbedevaarten samenvatten in verhalen, anecdotes, foto's, teksten, gebeden en preken. Zo wordt het een echt boek van ons allen samen! Ons subthema dit jaar is dus 'wonen in het Hart van God cq.de Liefde' en van daaruit zouden we het boek de titel mee willen geven: 'Uw Rijk kome...' Zo ervaren we de bedevaart meestentijds. De tocht zelf is al een wonder dat Gods Rijk van Liefde even nabij brengt.
Zo krijgen we er weer echt zin in om te gaan. Met R. nog verder proberen uit te werken hoe je bij een busbedevaart de ervaringen van Lisieux, Lourdes en Nevers tot een geheel kunt samensmeden, zodat het een consistent geheel wordt.
Een soort van liturgieboekje gecombineerd met een dagboekje, die mensen zelf kunnen invullen, lijkt de beste optie om mensen bij alles betrokken te houden en ze een religious experience te bieden.
De mystagogische kwaliteiten van de pastor zijn hier van belang. In de alom geconstateerde sprakeloosheid van katholieken, waaardoor ze nauwelijks in staan zijn over of vanuit hun geloof te communiceren, is het aan de voorgangers en bedevaartbegeleiding om dit te doorbreken en mensen bewust te maken van hun ervaring en zo in staat zullen zijn hun geloof te kunnen verdiepen, verruimen of hoe je dat ook zou willen noemen.
Het is iedere keer weer een belevenis hoe inspirerend het is zo samen op te werken en tot woorden te komen, een rode draad te vinden, de juiste symbolen te combineren, de goede liederen te vinden.
Een soort aanstekelijk enthousiasme.
Dat is het precies, want betekent enthousiasme niet: in God zijn?
En zo voelen we dat, heel enthousiast!
