Vriendin M. was heel enthousiast naar een grote boekenramsj geweest. Ze blogde zo enthousiast over een boek dat ik reuze nieuwsgierig werd. Het boek was uitgegeven door National Geographic, toch altijd al geweldig fotowerk in hun bladen en boeken, naast hun prachtige uitzendingen op TV.
Ze weten de natuur vaak zo mooi in beeld te brengen dat mijn geest zich vanzelf begint te verheffen en vol bewondering een besef krijgt deelgenoot te zijn van een Heel Groot Mysterie, die bij mij God heet en het hele universum doorstraalt met liefdesenergie.
Hoe vreemd dieren ook voor mij zijn, in zo'n uitzending of door zo'n foto word ik mij ineens bewust dat ook zij broeders en zusters zijn in die schepping waar ik ook met lijf en ziel in hoor.
Op die momenten kan ik helemaal met Franciscus meevoelen deel te zijn van de schepping en dat de dieren en de planten, ja, het hele universum erin deelt.
Maar goed, ik dwaal af. Het ging om het boek 'Visions of paradise'.
Op Amazon kreeg het boek van veel mensen 5 sterren. De hoogste score!
En er was een promofilmpje bij dat ik meerder keren heb bekeken. Het boek geeft weer wat een aantal fotografen ervaren als paradijs. Het varieert van zandwoestijn tot marktplaats.
Eén plaat trok gelijk mijn aandacht. Een foto van Amerikaanse fotografe Karen Kuehn. Een prachtige zeegolf in helderblauw. En er staat bij:
I felt transcended by water.
Nou, precies, dat heb ik nu ook! Het water is zo fascinerend, zo'n merkwaardige kracht.
Vooral als tsunami, maar ook als druppel die hele stenen kan uithollen.
Je houdt het niet vast met je handen, maar één grote golf en je verdwijnt erin.
Vooral de zee roept dat op. En dat doet het zeker in de winter met ijzige koude die je gezicht schuurt. En de eenzaamheid een merkwaardig gevoel geeft van intimiteit op zo'n volkomen leeg strand. Een soort samen zijn in het mysterieuze spel der elementen.
Dan voel ik mij ook transcended by water. Al zullen zulke golven als hierboven hier nooit op het strand rollen en zeker niet van dezelfde kleur.
De foto doet me denken aan Hokusai, waar ik een paar blogs aan heb gewijd.
Ook M. wijdde er een blog aan en schreef dat in die prachtige houtsnedes de berg Fuji staat voor het eeuwige Zijn. Het is een symbool voor God, voor Christus. Ik vind dat een hele mooie observatie. Zo is het ook in zo'n landschap.
Zo is het ook met de storm op het meer. We dragen zelfs een Rustpunt in onszelf mee, die stormen tot bedaren brengt. Maar ook die reuzengolven brengen dat besef mee.
Het doet me denken aan mijn haiku uit de tachtiger jaren:
niet een golf ben jij
maar een zee van Liefde levend
de morgenzon rijst
We zijn de golf niet, we zijn het water.
Ze weten de natuur vaak zo mooi in beeld te brengen dat mijn geest zich vanzelf begint te verheffen en vol bewondering een besef krijgt deelgenoot te zijn van een Heel Groot Mysterie, die bij mij God heet en het hele universum doorstraalt met liefdesenergie.
Hoe vreemd dieren ook voor mij zijn, in zo'n uitzending of door zo'n foto word ik mij ineens bewust dat ook zij broeders en zusters zijn in die schepping waar ik ook met lijf en ziel in hoor.
Op die momenten kan ik helemaal met Franciscus meevoelen deel te zijn van de schepping en dat de dieren en de planten, ja, het hele universum erin deelt.
Maar goed, ik dwaal af. Het ging om het boek 'Visions of paradise'.
Op Amazon kreeg het boek van veel mensen 5 sterren. De hoogste score!
En er was een promofilmpje bij dat ik meerder keren heb bekeken. Het boek geeft weer wat een aantal fotografen ervaren als paradijs. Het varieert van zandwoestijn tot marktplaats.
Eén plaat trok gelijk mijn aandacht. Een foto van Amerikaanse fotografe Karen Kuehn. Een prachtige zeegolf in helderblauw. En er staat bij:
I felt transcended by water.
Nou, precies, dat heb ik nu ook! Het water is zo fascinerend, zo'n merkwaardige kracht.
Vooral als tsunami, maar ook als druppel die hele stenen kan uithollen.
Je houdt het niet vast met je handen, maar één grote golf en je verdwijnt erin.
Vooral de zee roept dat op. En dat doet het zeker in de winter met ijzige koude die je gezicht schuurt. En de eenzaamheid een merkwaardig gevoel geeft van intimiteit op zo'n volkomen leeg strand. Een soort samen zijn in het mysterieuze spel der elementen.
Dan voel ik mij ook transcended by water. Al zullen zulke golven als hierboven hier nooit op het strand rollen en zeker niet van dezelfde kleur.
De foto doet me denken aan Hokusai, waar ik een paar blogs aan heb gewijd.
Ook M. wijdde er een blog aan en schreef dat in die prachtige houtsnedes de berg Fuji staat voor het eeuwige Zijn. Het is een symbool voor God, voor Christus. Ik vind dat een hele mooie observatie. Zo is het ook in zo'n landschap.
Zo is het ook met de storm op het meer. We dragen zelfs een Rustpunt in onszelf mee, die stormen tot bedaren brengt. Maar ook die reuzengolven brengen dat besef mee.
Het doet me denken aan mijn haiku uit de tachtiger jaren:
niet een golf ben jij
maar een zee van Liefde levend
de morgenzon rijst
We zijn de golf niet, we zijn het water.
Heel het leven is de beroering van het water.
Als zee. als rivier, in regen en storm. Als bron en als drank.
Heel ons lichaam is voor het merendeel water...inderdaad,
I feel transcended by water!
Als zee. als rivier, in regen en storm. Als bron en als drank.
Heel ons lichaam is voor het merendeel water...inderdaad,
I feel transcended by water!
