Het is altijd plezierig op de vroege zaterdagavond naar de BZT show te kijken op TV. Er worden kinderwensen vervuld, vaak op een originele manier.
Zo was er Wouter die zich graag door een ME-waterkanon omver wilde laten spuiten. Maar dat is zo gevaarlijk (ik weet het nog uit mijn hippie-tijd, eind jaren zestig, bij de rellen op Koninginnedag en 5 mei), dat hij het mag ondergaan met een brandweerspuit en een enorme blazer erbij. Doorweekt en bibberend van de kou zegt hij stralend dat het geweldig was, en dat hij overeind gebleven is!
Dan gaan de presentatoren op zoek naar Sten, een jongen van een jaar of elf, want hij had een heel ontroerende wens....Sten wilde graag een dekentje gemaakt van de kleren van zijn vader....omdat zijn vader overleden is.
Nou, dan zitten bij mij de tranen gelijk hoog.
Sten mag naar voren komen en een mevrouw laat een prachtige lappendeken zien gemaakt uit de kleren van zijn vader. Delen van blouses, nog met knopen eraan, een shirt van spijkerstof met de borstzak er nog op, een vakje van doorzichtig plastic waarin hij een foto van hem en zijn vader in mag doen.
Ach, wat moet dat heerlijk zijn. De kleren van je vader als een warme deken om je heen! Sten weet natuurlijk niet hoe hij reageren moet...en dat vind ik nou zo ontroerend!
Dan is zijn oudere broer Duco aan de beurt. Helemaal niet van een leeftijd dat hij er zelf om zou vragen, maar wat is hij er blij mee! Pontificaal in het midden is het T-shirt verwerkt met een door hemzelf gemaakte tekening van zijn vader erop. Duco is ontzettend blij ermee! Ook hun jongere zusje Brecht krijgt een deken. In echte meidenkleuren. Veel rood. Heel vrolijk.
Ineens zie ik mezelf weer op de leeftijd van Sten. Hij kan om een dekentje vragen van de kleren van zijn vader. Vroeger kwam je daar niet op en niemand lette op je.
Ik liep tijdenlang rond in de kamerjas van mijn vader. Natuurlijk veel te groot! Donkerblauw, een wat prikkerige zware stof, maar hij zat lekker warm. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik stopte met het dragen ervan en weet ook niet waar het gebleven is.
Na jaren -ik zal een jaar of zestien zijn geweest- werd ik er weer aan herinnerd toen ik dit lied leerde kennen, uit de parochiebundel van mijn geboortestad:
"Zo vriendelijk en veilig als het licht,
Zo als een mantel om mij heengeslagen, zo is mijn God...."
Ik geneerde mij een beetje, herinner ik mij, of ik betrapt was op een geheim.
Maar het was net of die kamerjas, het verlangen, de warmte, het omvattende, transformeerde in dit lied. De intimiteit die ik altijd al in mij ervaarde en ook niet zonder meer weg was door het verlies van mijn vader kreeg nu de werkelijk daarbij behorende proporties.
Voor mij was Jezus de onsterfelijke vader, uit wie ik leefde en kon zijn.
Jezus was de mantel om mij heengeslagen! Het lied is voor mij zo waar, zo veel omvattend.
"Ontsteek die vreugde die geen einde heeft,
wil alle liefde aan Uw zoon besteden".....
Ach, wat een prachtige zin! Je mag toch hopen dat de Kerk dit lied van Huub Oosterhuis blijft zingen! Het past zo goed bij het devies van mijn wijding: Opdat Uw vreugde volkomen zij!
En zo is het ook op de bodem van mijn ziel:
een zachte vreugde, een tedere liefde,
for ever!
Zo was er Wouter die zich graag door een ME-waterkanon omver wilde laten spuiten. Maar dat is zo gevaarlijk (ik weet het nog uit mijn hippie-tijd, eind jaren zestig, bij de rellen op Koninginnedag en 5 mei), dat hij het mag ondergaan met een brandweerspuit en een enorme blazer erbij. Doorweekt en bibberend van de kou zegt hij stralend dat het geweldig was, en dat hij overeind gebleven is!
Dan gaan de presentatoren op zoek naar Sten, een jongen van een jaar of elf, want hij had een heel ontroerende wens....Sten wilde graag een dekentje gemaakt van de kleren van zijn vader....omdat zijn vader overleden is.
Nou, dan zitten bij mij de tranen gelijk hoog.
Sten mag naar voren komen en een mevrouw laat een prachtige lappendeken zien gemaakt uit de kleren van zijn vader. Delen van blouses, nog met knopen eraan, een shirt van spijkerstof met de borstzak er nog op, een vakje van doorzichtig plastic waarin hij een foto van hem en zijn vader in mag doen.
Ach, wat moet dat heerlijk zijn. De kleren van je vader als een warme deken om je heen! Sten weet natuurlijk niet hoe hij reageren moet...en dat vind ik nou zo ontroerend!
Dan is zijn oudere broer Duco aan de beurt. Helemaal niet van een leeftijd dat hij er zelf om zou vragen, maar wat is hij er blij mee! Pontificaal in het midden is het T-shirt verwerkt met een door hemzelf gemaakte tekening van zijn vader erop. Duco is ontzettend blij ermee! Ook hun jongere zusje Brecht krijgt een deken. In echte meidenkleuren. Veel rood. Heel vrolijk.
Ineens zie ik mezelf weer op de leeftijd van Sten. Hij kan om een dekentje vragen van de kleren van zijn vader. Vroeger kwam je daar niet op en niemand lette op je.
Ik liep tijdenlang rond in de kamerjas van mijn vader. Natuurlijk veel te groot! Donkerblauw, een wat prikkerige zware stof, maar hij zat lekker warm. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik stopte met het dragen ervan en weet ook niet waar het gebleven is.
Na jaren -ik zal een jaar of zestien zijn geweest- werd ik er weer aan herinnerd toen ik dit lied leerde kennen, uit de parochiebundel van mijn geboortestad:
"Zo vriendelijk en veilig als het licht,
Zo als een mantel om mij heengeslagen, zo is mijn God...."
Ik geneerde mij een beetje, herinner ik mij, of ik betrapt was op een geheim.
Maar het was net of die kamerjas, het verlangen, de warmte, het omvattende, transformeerde in dit lied. De intimiteit die ik altijd al in mij ervaarde en ook niet zonder meer weg was door het verlies van mijn vader kreeg nu de werkelijk daarbij behorende proporties.
Voor mij was Jezus de onsterfelijke vader, uit wie ik leefde en kon zijn.
Jezus was de mantel om mij heengeslagen! Het lied is voor mij zo waar, zo veel omvattend.
"Ontsteek die vreugde die geen einde heeft,
wil alle liefde aan Uw zoon besteden".....
Ach, wat een prachtige zin! Je mag toch hopen dat de Kerk dit lied van Huub Oosterhuis blijft zingen! Het past zo goed bij het devies van mijn wijding: Opdat Uw vreugde volkomen zij!
En zo is het ook op de bodem van mijn ziel:
een zachte vreugde, een tedere liefde,
for ever!
