Het is een hectische tijd. Met een theologengroepje lees ik Hans Küng, 'Wat ik geloof'. We lezen steeds drie hoofdstukken en dat gebeurt dus toch ongewild op de dag ervoor.
Maar ook de schola contemplationis geeft huiswerk en wel voor dezelfde dag.
Dus verdiep ik me vandaag noodzakelijkerwijs ook in Cassianus. Voor de afwisseling het nieuwste boek van Annie Proulx, en om het luchtigjes te houden Tommy Wieringa's 'Joe Speedboot'.
Het is een stralend mooie dag, net als gisteren en toch breng ik de dag, door al dat gelees en gestudeer, binnenshuis door. Ik ben wel gek ook!
Gisteren was ik in Haarlem. Ik was veel te vroeg om de verjaardag van mijn zoon te gaan vieren en ben maar even de stad ingegaan. Wat een mooie markt hebben ze daar, vol Hollandse Renaissance! Een lust voor het oog in het morgenlijk zonlicht. Het paste bij de sfeer uit de 17e eeuw, door mijn collega-dominee geschetst in de trein op weg naar een tentoonstelling van Gabriel Metsu, tijdgenoot van Jan Vermeer.
De Sint Bavo was al te bezichtigen en het zonlicht viel prachtig door de gotische kerkramen. Een prachtig groot en licht gebouw.
Er is nog heel wat bewaard gebleven uit de Middeleeuwen. Een prachtig koperen koorhek, een koperen lezenaar in de vorm van een Pelikaan. Symbool van Christus die zijn bloed geeft... (Doen wij dat niet allemaal?).
Mij valt links een muurschildering op met haast Keltische motieven. Er staat boven in gotische letters: Ora pro nobis, Pater Wilhebrorde. Toch mooi dat het de reformatie heeft overleefd! Er wordt nog steeds gevraagd aan Vader Willibrordus om voor ons te bidden. Maar verder is er geen beeld te bekennen. Ja, een half vergaan zandstenen Mariabeeld in een hoek van de Kerstkapel.
In de nabijgelegen Mariakapel kun je wel een lichtje ontsteken, maar er is geen Mariabeeld. Toch vreemd dat Protestanten de Moeder van de Heer zo weinig eer gunnen, ondanks het Magnificat in de Bijbel waar ze zelf zegt dat van nu af aan alle geslachten haar zalig zullen prijzen. Niet dus.
In de kooromgang vallen me de grote borden op. Vanaf de 17e eeuw staan er alle diakenen op. Later ook nog een bord met collectanten en verderop de onontbeerlijke lijst van predikanten. Verder borden met teksten en wapens. Ineens valt het me op dat met de Reformatie ineens het woord centraal staat en niet het beeld. Borden vol bijbelteksten. Zelfs heel groot op de plek in het koor waar vroeger blijkbaar het Avondmaal gevierd werd. Alsof de symboliek er niet meer toe doet. Het Woord regeert. De heiligen zijn vervangen door borden vol namen van mensen die in de loop der eeuwen diaken waren, collectant of predikant. Het individu gaat tellen blijkbaar en niet de verzamelde geloofsgemeenschap. Wie zouden die borden bedacht hebben en wat is het belang ervan? Wist je zo wie er over hulp van de diakonie ging? Er staat overigens een prachtige 'broodbank' uit 1470, waar de 'Heilige Geestmeesters' brood uitdeelden aan de armen. Zaten die diakenen hier later ook brood uit te delen? Ik hoop het.
Verderop staat onder het orgel dat 10-jarige Mozart er nog op gespeeld heeft in 1766. De folder vermeldt dat ook Händel bespeler van het orgel was! Ik weet niet of het orgel er beter door is gaan klinken! Maar leuk om te weten.
Na een korte tussenstop bij een rommelmarkt van een zangvereniging op naar mijn zoon en zijn gezin. Even helemaal ondergedompeld worden in familie en nageslacht! Volgens de echo gaat het goed met de tweede op komst! October gaat ook een drukke verjaardagenmaand worden!
We kletsen samen wat, lachen, genieten van kinderen en kleinkinderen.
We vinden vooral woordgrappen leuk. Toen kleinzoon zijn boontjes niet wilde opeten begon het: Tja, hij moet wel zijn eigen boontjes leren doppen. Ik mag een boon worden als hij zijn bordje nog leeg eet... Maar niemand mocht er voor spek en bonen bij zitten... Boontje komt om zijn loontje... We zijn allemaal in de bonen....Een heilig boontje zal hij zo nooit worden....maar honger maakt rauwe bonen zoet! Uiteindelijk at hij toch alles op!
Wat een merkwaardig contrast zo'n kerkgebouw vol met teksten en een lang verleden en dan zo met z'n allen samen op een verjaardag.
Tja, dacht ik, hier is het woord vlees en bloed geworden...
Maar ook de schola contemplationis geeft huiswerk en wel voor dezelfde dag.
Dus verdiep ik me vandaag noodzakelijkerwijs ook in Cassianus. Voor de afwisseling het nieuwste boek van Annie Proulx, en om het luchtigjes te houden Tommy Wieringa's 'Joe Speedboot'.
Het is een stralend mooie dag, net als gisteren en toch breng ik de dag, door al dat gelees en gestudeer, binnenshuis door. Ik ben wel gek ook!
Gisteren was ik in Haarlem. Ik was veel te vroeg om de verjaardag van mijn zoon te gaan vieren en ben maar even de stad ingegaan. Wat een mooie markt hebben ze daar, vol Hollandse Renaissance! Een lust voor het oog in het morgenlijk zonlicht. Het paste bij de sfeer uit de 17e eeuw, door mijn collega-dominee geschetst in de trein op weg naar een tentoonstelling van Gabriel Metsu, tijdgenoot van Jan Vermeer.
De Sint Bavo was al te bezichtigen en het zonlicht viel prachtig door de gotische kerkramen. Een prachtig groot en licht gebouw.
Er is nog heel wat bewaard gebleven uit de Middeleeuwen. Een prachtig koperen koorhek, een koperen lezenaar in de vorm van een Pelikaan. Symbool van Christus die zijn bloed geeft... (Doen wij dat niet allemaal?).
Mij valt links een muurschildering op met haast Keltische motieven. Er staat boven in gotische letters: Ora pro nobis, Pater Wilhebrorde. Toch mooi dat het de reformatie heeft overleefd! Er wordt nog steeds gevraagd aan Vader Willibrordus om voor ons te bidden. Maar verder is er geen beeld te bekennen. Ja, een half vergaan zandstenen Mariabeeld in een hoek van de Kerstkapel.
In de nabijgelegen Mariakapel kun je wel een lichtje ontsteken, maar er is geen Mariabeeld. Toch vreemd dat Protestanten de Moeder van de Heer zo weinig eer gunnen, ondanks het Magnificat in de Bijbel waar ze zelf zegt dat van nu af aan alle geslachten haar zalig zullen prijzen. Niet dus.
In de kooromgang vallen me de grote borden op. Vanaf de 17e eeuw staan er alle diakenen op. Later ook nog een bord met collectanten en verderop de onontbeerlijke lijst van predikanten. Verder borden met teksten en wapens. Ineens valt het me op dat met de Reformatie ineens het woord centraal staat en niet het beeld. Borden vol bijbelteksten. Zelfs heel groot op de plek in het koor waar vroeger blijkbaar het Avondmaal gevierd werd. Alsof de symboliek er niet meer toe doet. Het Woord regeert. De heiligen zijn vervangen door borden vol namen van mensen die in de loop der eeuwen diaken waren, collectant of predikant. Het individu gaat tellen blijkbaar en niet de verzamelde geloofsgemeenschap. Wie zouden die borden bedacht hebben en wat is het belang ervan? Wist je zo wie er over hulp van de diakonie ging? Er staat overigens een prachtige 'broodbank' uit 1470, waar de 'Heilige Geestmeesters' brood uitdeelden aan de armen. Zaten die diakenen hier later ook brood uit te delen? Ik hoop het.
Verderop staat onder het orgel dat 10-jarige Mozart er nog op gespeeld heeft in 1766. De folder vermeldt dat ook Händel bespeler van het orgel was! Ik weet niet of het orgel er beter door is gaan klinken! Maar leuk om te weten.
Na een korte tussenstop bij een rommelmarkt van een zangvereniging op naar mijn zoon en zijn gezin. Even helemaal ondergedompeld worden in familie en nageslacht! Volgens de echo gaat het goed met de tweede op komst! October gaat ook een drukke verjaardagenmaand worden!
We kletsen samen wat, lachen, genieten van kinderen en kleinkinderen.
We vinden vooral woordgrappen leuk. Toen kleinzoon zijn boontjes niet wilde opeten begon het: Tja, hij moet wel zijn eigen boontjes leren doppen. Ik mag een boon worden als hij zijn bordje nog leeg eet... Maar niemand mocht er voor spek en bonen bij zitten... Boontje komt om zijn loontje... We zijn allemaal in de bonen....Een heilig boontje zal hij zo nooit worden....maar honger maakt rauwe bonen zoet! Uiteindelijk at hij toch alles op!
Wat een merkwaardig contrast zo'n kerkgebouw vol met teksten en een lang verleden en dan zo met z'n allen samen op een verjaardag.
Tja, dacht ik, hier is het woord vlees en bloed geworden...
