Het beeld van "De vallende man" van Cor van Kralingen, Ereveld Loenen. 
Timo Smeehuijzen, 20 jaar, op vredesmissie in Uruzgan gedood door bermbom, en begraven op Ereveld Loenen. 
Een brug in Amsterdam naar Timo Smeehuijzen genoemd ter herinnering aan alle gevallenen bij vredesmissies. 
Nadat ik mijn boom geplant had wilde ik weer huiswaarts keren. Maar net op weg trof mij aan de linkerzijde van de weg een mooi complex, waarop staat Ereveld Loenen. Ik besluit er een bezoek aan te brengen. Het is een prachtige plek waar ik uren heb rondgelopen. Er liggen zo'n 4000 mensen begraven vanaf het begin van de tweede wereldoorlog tot en met nu: de gevallenen van vredesmissies. De grafstenen zijn klein en sober en mooi opgenomen in het landschap. Ik vraag me af of je er herinnert wilt worden door je rang of verdienste. In mijn geest begint haast vanzelf alle scenario's af te spelen van hoe de mensen misschien waren, die er liggen. Waren ze jong of oud? Leuk of helemaal niet? Getrouwd of al gezinshoofd. Hebben ze veel geleden? Waren ze dapper of laf? Er liggen altijd zoveel jonge mensen en dan denk ik altijd: wist je waar je je leven voor gaf? Ik voel me ook dankbaar. Wat als we nu hadden geleefd in Groot Germanië, zou ik daarin zijn meegegaan? Zou ik de Führer vereerd hebben? Ik hoop van niet!
Er staat een erg mooie witte houten kapel. In de kapel allerlei gedenktekens. Van de Engelandvaarders, van de Koopvaardij, Mariniers, asurnen uit diverse concentratiekampen. Er is een soort kast met 42 boeken met er in de namen van 130.000 Nederlanders waarvan men niet weet hoe het hun vergaan is in of na de oorlog. Een prachtig bronzen beeld "De vallende man" van Cor van Kralingen siert de centrale plek waar ook de kapel staat. Als ik op het punt sta te vertrekken zie ik dat er nog een herinneringscentrum is. Ik bekijk de borden met informatie over de V2's. Op 28 maart ga ik in Warnsveld naar de onthulling van een gedenksteen bij het huisje van mijn grootouders vanwege de slachtoffers van de V1 die daar is neergekomen op "de Molenbult". Zo kan ik mij ook een voorstelling maken van de lanceerbases in Gorssel, Harfsen en Joppe en de gevaren die de omgeving er door liep.
Men toont ook een documentaire van militairen op vredesmissie in Uruzgan. Ze waren er bezig om het leven daar van twee jongens te volgen. Tijdens de opnamen sterft er één ten gevolge van een bermbom: de 20 jarige Timo Smeehuijzen. Een indrukwekkende documentaire. Een heel verdrietige zus doet verslag, maar ook een kameraad van hem in Uruzgan en getuige van het hele gebeuren. Hij vertelde dat hij voelde dat Timo zijn lichaam verliet....later in een droom kwam Timo hem vertellen dat alles okay was. Hij was er rustig onder. Mooie opnamen van de asbijzetting in het graf op dit Ereveld. Nu bij die steen een mens is gaan horen besluit ik die plek alsnog te bezoeken. Het zijn de recentste graven. Nog met bloemen, lichtjes en andere dingetjes. Tja, hier ligt Timo dan. Zo jong, unbelievable! Later lees ik op internet dat in Amsterdam een brug naar hem is genoemd. Zijn naam staat voor alle gevallenen in vredesmissies. Mooi als jouw naam dat mag oproepen. Wist Timo waar hij voor ging? Of is dat niet belangrijk? Moet je gewoon doen waartoe je geroepen bent? Het is toch mooi dat je deel uit gemaakt hebt van een vredesmissie! Stil, maar dankbaar verlaat ik deze plek. Ik mag leven in een vrij land, welvarend en gelukkig!
Een stille groet uit mijn hart naar "de onbekende Nederlander", waarvan talloze stenen getuigen... dat zij mogen toeven in Licht en Liefde.
