Morgen is mijn zoon jarig. Hij bereikt maar liefst de leeftijd van 32 jaar. Ik denk terug aan zijn geboorte. Wat een geweldig moment, al duurde het even voor hij wilde komen. We zijn zelfs een dag met de huisarts mee visites gaan maken. Ik herinner me zelfs in het ziekenhuis geslapen te hebben. Ik wilde zo graag dat hij niet op 16 maart geboren zou worden en zo zou delen in het tragische leven van mijn vader. Gelukkig werd hij net ervoor geboren.
Emmanuel. De naam zag ik altijd staan op de preekstoel in de kerk waar ik in mijn jongelingsjaren heenging. Ik dacht dat als ik een zoon krijg dan wil ik graag dat hij zo heet. Gelukkig waren we daar als ouders het over eens! Ik vind het nog steeds een heerlijke naam!
En wat een ervaring voor mij in die kerk achter het altaar te staan en te weten dat hij daar zit...Emmanuel: God met ons.
Toen ik hem voor het eerst zag dacht ik: eindelijk vlees van mijn vlees, eindelijk bloed van mijn bloed! (Vgl. Genesis 2,23, waar de mens het van zijn partner zegt) Als man ben je niet in staat een mens geboren te laten worden. De man komt door de vrouw en in je zoon herken je jezelf. Die ervaring kun je eigenlijk niet omschrijven. Alsof de schepping iedere keer weer opnieuw begint. Ik vind dat het scheppingsverhaal met een vrouw had moeten beginnen. De vrouw is ook veel aardser, veel meer gebonden aan de aarde. De man is meer een zwerver.
Wat was het een heerlijk joch. Wat viel ons de scheiding moeilijk. Je wilt helemaal niet scheiden van je kinderen. Nooit. Maar ja, dat is de tragiek van het bestaan. Hij zal nu, zelf vader van een zoon, er wel een besef van hebben (zie foto!). Ik heb altijd gehoopt en gebeden dat de schade zoveel mogelijk beperkt zou blijven. Ik geloof ook dat ik daar aardig in verhoord ben. Dat stemt mij dankbaar. Hij was echt heel trouw. Ik begreep zijn loyaliteitsconflict wel en zal hem nooit kwalijk nemen dat hij koos voor de plek waar hij het meest was. Dat wordt thuis. Maar als hij er was, was hij echt een buddy.
We zijn echt doeners. Toen ik een auto kocht was het toppunt van een uitstapje het naast mij in de auto zitten. Dat vond ik vroeger als kind ook zo'n kick bij mijn vader! We hebben heel wat samen gedaan. Vrijwel alle Gelderse kastelen bekeken, bijvoorbeeld, en niet al te lang geleden zijn we samen naar Parijs geweest. Nu kon hij mij van alles vertellen, zoals in het Louvre. We waren altijd heel close. Ik kon hem nog lang bij de hand nemen. Rond zijn twaalfde voelde ik gewoon dat het zou veranderen en inderdaad een weekend later zei hij dat hij het niet meer wilde. Ja, begrijpelijk, maar wel jammer. Gelukkig kussen we elkaar nog steeds bij komen en gaan.
Bij kinderen neem je soms vanzelfsprekend bepaalde dingen aan. Ik dacht wel dat Manuel zou kiezen voor een studie, maar het werd de Kunstacademie; Enschede, Sittard, Maastricht. Ik vond het verrassend. Hij koos voor het leraarschap en ik heb respect voor hem dat hij het volhoudt op een vmbo-school. Ik weet zelf nog wel hoe we klierden bij handenarbeid (klei tegen het plafond!), bij tekenen en etaleren.
Het is zo mooi te zien dat het leven gewoon doorgaat en dat je er deel vanuit maakt. Het is het volgen van de natuur. Manuel heeft nu zijn eigen gezin; huisje, boompje, auto voor de deur. Amsterdam verruilt voor een praktischer omgeving waar je een kind kunt opvoeden met meer leefruimte. Hij vormt met zijn vrouw Karin een geweldig stel. Ze kennen elkaar al meer dan 12 jaar! Ze hebben een pracht van een zoon, de stamhouder!
Ze zijn pas getrouwd. Mijn zus kwam op het idee Manuel de ring van onze reeds lang overleden vader te geven, de grootvader die hij nooit gekend heeft. Een ontroerend moment. Hij heeft de ring niet meer afgedaan.
Moge door hem de familiespreuk levend gehouden worden:
Emmanuel. De naam zag ik altijd staan op de preekstoel in de kerk waar ik in mijn jongelingsjaren heenging. Ik dacht dat als ik een zoon krijg dan wil ik graag dat hij zo heet. Gelukkig waren we daar als ouders het over eens! Ik vind het nog steeds een heerlijke naam!
En wat een ervaring voor mij in die kerk achter het altaar te staan en te weten dat hij daar zit...Emmanuel: God met ons.
Toen ik hem voor het eerst zag dacht ik: eindelijk vlees van mijn vlees, eindelijk bloed van mijn bloed! (Vgl. Genesis 2,23, waar de mens het van zijn partner zegt) Als man ben je niet in staat een mens geboren te laten worden. De man komt door de vrouw en in je zoon herken je jezelf. Die ervaring kun je eigenlijk niet omschrijven. Alsof de schepping iedere keer weer opnieuw begint. Ik vind dat het scheppingsverhaal met een vrouw had moeten beginnen. De vrouw is ook veel aardser, veel meer gebonden aan de aarde. De man is meer een zwerver.
Wat was het een heerlijk joch. Wat viel ons de scheiding moeilijk. Je wilt helemaal niet scheiden van je kinderen. Nooit. Maar ja, dat is de tragiek van het bestaan. Hij zal nu, zelf vader van een zoon, er wel een besef van hebben (zie foto!). Ik heb altijd gehoopt en gebeden dat de schade zoveel mogelijk beperkt zou blijven. Ik geloof ook dat ik daar aardig in verhoord ben. Dat stemt mij dankbaar. Hij was echt heel trouw. Ik begreep zijn loyaliteitsconflict wel en zal hem nooit kwalijk nemen dat hij koos voor de plek waar hij het meest was. Dat wordt thuis. Maar als hij er was, was hij echt een buddy.
We zijn echt doeners. Toen ik een auto kocht was het toppunt van een uitstapje het naast mij in de auto zitten. Dat vond ik vroeger als kind ook zo'n kick bij mijn vader! We hebben heel wat samen gedaan. Vrijwel alle Gelderse kastelen bekeken, bijvoorbeeld, en niet al te lang geleden zijn we samen naar Parijs geweest. Nu kon hij mij van alles vertellen, zoals in het Louvre. We waren altijd heel close. Ik kon hem nog lang bij de hand nemen. Rond zijn twaalfde voelde ik gewoon dat het zou veranderen en inderdaad een weekend later zei hij dat hij het niet meer wilde. Ja, begrijpelijk, maar wel jammer. Gelukkig kussen we elkaar nog steeds bij komen en gaan.
Bij kinderen neem je soms vanzelfsprekend bepaalde dingen aan. Ik dacht wel dat Manuel zou kiezen voor een studie, maar het werd de Kunstacademie; Enschede, Sittard, Maastricht. Ik vond het verrassend. Hij koos voor het leraarschap en ik heb respect voor hem dat hij het volhoudt op een vmbo-school. Ik weet zelf nog wel hoe we klierden bij handenarbeid (klei tegen het plafond!), bij tekenen en etaleren.
Het is zo mooi te zien dat het leven gewoon doorgaat en dat je er deel vanuit maakt. Het is het volgen van de natuur. Manuel heeft nu zijn eigen gezin; huisje, boompje, auto voor de deur. Amsterdam verruilt voor een praktischer omgeving waar je een kind kunt opvoeden met meer leefruimte. Hij vormt met zijn vrouw Karin een geweldig stel. Ze kennen elkaar al meer dan 12 jaar! Ze hebben een pracht van een zoon, de stamhouder!
Ze zijn pas getrouwd. Mijn zus kwam op het idee Manuel de ring van onze reeds lang overleden vader te geven, de grootvader die hij nooit gekend heeft. Een ontroerend moment. Hij heeft de ring niet meer afgedaan.
Moge door hem de familiespreuk levend gehouden worden:
Juist Nu Ware Moed.
Een spreuk samengesteld uit de initialen van mijn ouders.
Dat die ware moed in de familie mag blijven, nog vele geslachten!
Elessar, wees the Lord of the Rings!
Dierbare zoon, nog vele jaren!
Van harte proficiat!
Ik ben trots op je!
Een spreuk samengesteld uit de initialen van mijn ouders.
Dat die ware moed in de familie mag blijven, nog vele geslachten!
Elessar, wees the Lord of the Rings!
Dierbare zoon, nog vele jaren!
Van harte proficiat!
Ik ben trots op je!
