Ik geniet enorm van de boeken van Annie Proulx (uitspr: Proe, dus ook nog zonder L! ). Ik kocht vorige week haar laatste boek 'Mijn leven op Bird Cloud Ranch'. Een prachtig, voor een deel autobiografisch, boek. Ze geeft altijd prachtige beschrijvingen van de natuur, van een bepaalde omgeving. Daardoor word je echt deelgenoot van het verhaal. Ik heb inmiddels geleerd om bij een tal van die beschrijvingen te googelen op afbeeldingen. Zo weet ik nu wat tuckamore is en alsem. Ik heb de lodgepole-dennen bekeken en de kever die hele dennenbossen vernietigt: de boommoordenaar (dendroctonus ponderosae).
In dit boek heeft ze haar stamboom laten uitzoeken. Nou, ze komt niet veel verder dan ik: overal armoe, hoge kindersterfte, merkwaardige relaties, drankproblemen en wat al niet meer. Net zo'n familiestamboom als wij hebben. Bij haar begint het betere leven pas bij haar generatie. Vijftien jaar voor mijn generatie een beter leven krijgen. Boeiend zo'n inkijkje in het leven van pioniers in Frans-Canada, die hun levensstandaard pas kunnen verhogen in de Verenigde Staten. Dat is hier gelukkig minder ingewikkeld.
Maar het meest houd ik van haar boek 'Scheepsberichten'. Ik heb het nu een paar keer gelezen en vind het een geniaal boek. Ieder hoofdstuk wordt vooraf gegaan door een knoop uit 'Het (touw-)knopenboek van Ashley', met een beschrijving. Het bijzondere is dat die beschrijving geweldig goed bij het hoofdstuk past. Quoyle is journalist die echt over zich laat lopen. Met een tante en zijn twee dochtertjes gaat hij terug naar een huis op Newfoundland, dat familiebezit is.
Er is iets tragisch en iets humoristisch aan het hele verhaal.
De teneur van de boeken van Annie Proulx is vaak: 'als je iets niet kunt veranderen aan je leven, dan zul je het moeten verdragen'. Een dergelijk citaat is leidraad van haar prachtige verhaal 'Brokeback Mountain', dat haast nog mooier werd verfilmd!
Het eerste hoofdstuk leidt de hoofdpersoon Quoyle in.
Boven het hoofdstuk staat:
Quoyle: een opgeschoten touw. Een Vlaamse plak is een in spiraalvorm opgeschoten touw. Je legt hem plat op het dek, zodat je er zonodig overheen kunt lopen.
Preciezer kunt je het leven van Quoyle haast niet omschrijven. Er wordt over hem heengelopen en z'n leven verloopt in spiralen. De grap is eigenlijk dat hij scheepsberichten moet gaan schrijven voor de krant, maar dat hij van boten geen verstand heeft en er ook niet mee weet om te gaan! Het tragikomische van het leven weet ze in dit boek geweldig te treffen.
Maandenlang hangt al een citaat uit het boek op mijn prikbord. Een mooie wijsheid op het einde van dit stuk. Quoyle is met Tante en zijn twee dochtertjes Bunny en Sunshine op zoek naar het huis in Newfoundland. alles zit tegen en het weer is slecht...
"Pap, zijn we bang?" zei Sunshine.
"Nee hoor, lieverd. Het is een avontuur!"
In dit boek heeft ze haar stamboom laten uitzoeken. Nou, ze komt niet veel verder dan ik: overal armoe, hoge kindersterfte, merkwaardige relaties, drankproblemen en wat al niet meer. Net zo'n familiestamboom als wij hebben. Bij haar begint het betere leven pas bij haar generatie. Vijftien jaar voor mijn generatie een beter leven krijgen. Boeiend zo'n inkijkje in het leven van pioniers in Frans-Canada, die hun levensstandaard pas kunnen verhogen in de Verenigde Staten. Dat is hier gelukkig minder ingewikkeld.
Maar het meest houd ik van haar boek 'Scheepsberichten'. Ik heb het nu een paar keer gelezen en vind het een geniaal boek. Ieder hoofdstuk wordt vooraf gegaan door een knoop uit 'Het (touw-)knopenboek van Ashley', met een beschrijving. Het bijzondere is dat die beschrijving geweldig goed bij het hoofdstuk past. Quoyle is journalist die echt over zich laat lopen. Met een tante en zijn twee dochtertjes gaat hij terug naar een huis op Newfoundland, dat familiebezit is.
Er is iets tragisch en iets humoristisch aan het hele verhaal.
De teneur van de boeken van Annie Proulx is vaak: 'als je iets niet kunt veranderen aan je leven, dan zul je het moeten verdragen'. Een dergelijk citaat is leidraad van haar prachtige verhaal 'Brokeback Mountain', dat haast nog mooier werd verfilmd!
Het eerste hoofdstuk leidt de hoofdpersoon Quoyle in.
Boven het hoofdstuk staat:
Quoyle: een opgeschoten touw. Een Vlaamse plak is een in spiraalvorm opgeschoten touw. Je legt hem plat op het dek, zodat je er zonodig overheen kunt lopen.
Preciezer kunt je het leven van Quoyle haast niet omschrijven. Er wordt over hem heengelopen en z'n leven verloopt in spiralen. De grap is eigenlijk dat hij scheepsberichten moet gaan schrijven voor de krant, maar dat hij van boten geen verstand heeft en er ook niet mee weet om te gaan! Het tragikomische van het leven weet ze in dit boek geweldig te treffen.
Maandenlang hangt al een citaat uit het boek op mijn prikbord. Een mooie wijsheid op het einde van dit stuk. Quoyle is met Tante en zijn twee dochtertjes Bunny en Sunshine op zoek naar het huis in Newfoundland. alles zit tegen en het weer is slecht...
"Pap, zijn we bang?" zei Sunshine.
"Nee hoor, lieverd. Het is een avontuur!"
