Op mijn blog van 28 februari 2011 (Stamboom 2) heb ik het over een boom die ik heb geadopteerd via Natuurmonumenten. Kortgeleden kreeg ik een brief dat ik de boom zelf kan komen planten op de Ramenberg bij Loenen. Op de Veluwe dus, vlak langs de A50. Natuurlijk wilde ik dat wel en vandaag toerde ik op m'n dooie akkertje er naartoe. Een verrassend mooie route. Ik dacht gelijk aan de wandelingen met vriendin M., met wie ik momenteel het Ludgerpad loop. We zouden hier eens moeten gaan wandelen. Wat is het rustig geworden ronde de Woeste Hoeve en wat is er een mooi oorlogsmonument gekomen.
Eindelijk arriveer ik bij de Ramenberg. In de verte zie ik mensen bezig met het planten van bomen. Ik loop er heen en bij een kraam van Natuurmonumenten word ik hartelijk ontvangen met koffie en koek. Het is vrij rustig. De boswachter begint een gesprek en stelt mij voor aan de vrijwilliger die mij zal assisteren met het planten.
Ik mag kiezen uit een beuk of een eik. Ik vind een eik als Achterhoeker wel gepast. Ik zeg dat ik het wel een mooi heidens gebruik vind, dat planten van een eik. De man die mij helpt zegt dat het planten van een eik eerder heilig is! Bij de Saksen was de boom heilig! Hij snapt het!
Ik krijg een boomschijf van een berk voorzien van een gaatje en er doorheen een touwtje. Ik mag er wat opschrijven. Leuk zeg! Ik vertel dat ik het doe voor mijn kleinkinderen en schrijf er Silven en Linde op. Ik associeer de namen tot één woord: Silverlinde. Ik had beter een linde kunnen planten opperde ik bij de boswachter. Maar de lindebomen zijn allemaal al geplant, maar de eik mag wel naast een linde staan. Er zal een plekje gezocht worden. Ik zoek een mooie eik uit. Dat klinkt alsof ik als Asterix en Obelix met een reuzeneik kom te lopen. Nee, het boompje is een stevige tak die tot mijn middel reikt met wat zijtakken en flink wat wortels. Ik neem een schop mee en de vrijwilliger zoekt een plek naast een linde. Behalve beuk, eik en linde, komen er ook meidoorn en kersenbomen. Dit deel van de Ramenberg was bouwland en wordt nu weer bos. Na even graven zit ik al op het gele zand. Het gat is diep genoeg en ik zet de boom erin. We scheppen het zand terug en stampen de aarde aan. Tenslotte bevestig ik de boomschijf met de namen van mijn kleinkinderen erop.
Of ik er geen foto van wilde hebben. Ik zeg dat dat niet hoeft omdat ik ze trakteer op een blog. Maar teruglopend bedenk ik mij dat zo'n boomschijf voor ieder van hen wel leuk is. Zonder problemen krijg ik er twee mee. Voor ieder kleinkind één.
Wat wil ik eigenlijk zeggen middels deze boom? Ik hoop dat ze beiden stevig mogen aarden. Dat ze stevig verworteld mogen zijn met familie, met hun ouders. En dat ze mogen groeien en tot bloei mogen komen. Dat zij hun weg mogen vinden naar het licht. Ik hoop ook dat zij later ook nog van de natuur kunnen genieten. Misschien wel hier.
Eindelijk arriveer ik bij de Ramenberg. In de verte zie ik mensen bezig met het planten van bomen. Ik loop er heen en bij een kraam van Natuurmonumenten word ik hartelijk ontvangen met koffie en koek. Het is vrij rustig. De boswachter begint een gesprek en stelt mij voor aan de vrijwilliger die mij zal assisteren met het planten.
Ik mag kiezen uit een beuk of een eik. Ik vind een eik als Achterhoeker wel gepast. Ik zeg dat ik het wel een mooi heidens gebruik vind, dat planten van een eik. De man die mij helpt zegt dat het planten van een eik eerder heilig is! Bij de Saksen was de boom heilig! Hij snapt het!
Ik krijg een boomschijf van een berk voorzien van een gaatje en er doorheen een touwtje. Ik mag er wat opschrijven. Leuk zeg! Ik vertel dat ik het doe voor mijn kleinkinderen en schrijf er Silven en Linde op. Ik associeer de namen tot één woord: Silverlinde. Ik had beter een linde kunnen planten opperde ik bij de boswachter. Maar de lindebomen zijn allemaal al geplant, maar de eik mag wel naast een linde staan. Er zal een plekje gezocht worden. Ik zoek een mooie eik uit. Dat klinkt alsof ik als Asterix en Obelix met een reuzeneik kom te lopen. Nee, het boompje is een stevige tak die tot mijn middel reikt met wat zijtakken en flink wat wortels. Ik neem een schop mee en de vrijwilliger zoekt een plek naast een linde. Behalve beuk, eik en linde, komen er ook meidoorn en kersenbomen. Dit deel van de Ramenberg was bouwland en wordt nu weer bos. Na even graven zit ik al op het gele zand. Het gat is diep genoeg en ik zet de boom erin. We scheppen het zand terug en stampen de aarde aan. Tenslotte bevestig ik de boomschijf met de namen van mijn kleinkinderen erop.
Of ik er geen foto van wilde hebben. Ik zeg dat dat niet hoeft omdat ik ze trakteer op een blog. Maar teruglopend bedenk ik mij dat zo'n boomschijf voor ieder van hen wel leuk is. Zonder problemen krijg ik er twee mee. Voor ieder kleinkind één.
Wat wil ik eigenlijk zeggen middels deze boom? Ik hoop dat ze beiden stevig mogen aarden. Dat ze stevig verworteld mogen zijn met familie, met hun ouders. En dat ze mogen groeien en tot bloei mogen komen. Dat zij hun weg mogen vinden naar het licht. Ik hoop ook dat zij later ook nog van de natuur kunnen genieten. Misschien wel hier.
Misschien dat eik en de linde mogen uitgroeien tot lievelingsbomen zoals mijn kinderen die hadden. Dat de regering hart blijft hebben voor de natuur. Ik hoop zonder kernenergiedreiging. De boswachter vertelde me dat een linde een heel sterke boom is. Bij grote droogte, zoals vorig jaar, groeit de linde door terwijl de eik verdroogt! Nou, we weten het al: Linde is een taaie. Ze heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen en het leek heel zorgelijk, maar ze is er weer helemaal overheen. Ik hoop dat Silven, wiens naam Heerser van het bos betekent, warm loopt voor de bossen. Ik heb een hele leuke kaart van hem waar hij in het bos speelt met bladeren. Volgens zijn ouders vindt hij het bos heerlijk!
Nu we toch met bomen bezig zijn. Op een gegeven moment zag ik door de bomen het bos niet meer. Ik mag een boom worden als deze boom heel hoog mag worden. Maar hoge bomen vangen veel wind. Helaas zag ik alleen kersenbomen, maar ook de appel valt niet ver van de boom. Enfin, onze stamboom is geplant!
