Vriend K. stond gisterenavond op de mail met een uitgebreide brief.
Hij had na de KKK-dag mijn blog al snel gevonden en mijn blogjes hebben nu een plaats naast zijn dagelijkse lezing uit een geestelijk dagboek.
Ik vind het een hele eer.
Het is erg prettig door vrienden bevestigd te worden. Het geeft een extra stimulans om door te gaan.
Wat kennen we elkaar al vreselijk lang! We hebben elkaar leren kennen in 1968. Ik had in die jaren een grote ommezwaai gemaakt. Ik wilde vanuit een handelsopleiding het liefst priester worden. Maar iedereen om mij heen zei dat het niet kon. Al zeker niet omdat ik nog niet eens katholiek was.
In het laatste jaar kregen we verkooppsychologie uit een boek van Vance Packard.
Ik vond het razend interessant en begon aula- en prismaboekjes te verslinden over psychologie. Het enig betaalbare toen.
Iets met psychologie leek me ook wel wat.
De broer van mijn moeder raadde me de psychiatrische verpleging aan.
Dat leek mij eng.
Ik was vreselijk bang in ziekenhuizen en voor zo iemand als een tandarts.
Mijn moeder leek het wel zinvol om eerst een Sociaal Jaar te doen.
Gewoon je een jaar oriënteren op een sociaal beroep.
Het werd een geweldig jaar.
Een mooie vriendschap met K. Een gevoel van vrijheid en toekomst, nog extra gestimuleerd door mijn hospes en hospita, met wie ik ook nog steeds contact heb en bij wie ik me thuis voelde.
Ik mocht in het verpleegtehuis de opleiding ziekenverzorging mee doen.
Want ze hadden voor het eerst een 'broeder' aangenomen en het zou goed zijn als ik met hem meedeed.
Ik voelde me gelijk thuis bij K.
Hij woonde op kamers niet ver bij mijn vandaan.
En, wow, hij had een crucifix aan de muur hangen.
Alles wat katholiek was had mijn belangstelling.
Het huis waar we werkten had ook dezelfde signatuur en werd zelfs nog geleid door zusters. Onze hoofdzuster van de mannenpleeg behoorde tot de 'krengen van barmhartigheid. K. kan zich er nog kwaad om maken!
Maar we hebben het in V. echt geweldig gehad.
Vooral met onze collega's, allemaal zusters!
Een fijne tijd. Op het examen slaagde ik met een 9 voor psychologie van de sympathieke dr. Peverelli! Nu wilde ik wel verder in de verpleging...
Het Sociaal Jaar was voor mij de aanloop naar een nog grotere bevrijding in Amsterdam waar ik het staartje van Provo meemaakte (ik heb in de hal nog steeds mijn pukkel uit die tijd liggen, waar PROVO op staat en I LOVE LOEKIE, de andere deelnemer aan het Sociaal Jaar met wie ik een tijdje verkering had).
Dan komt de tijd van de Damslapers en het Vondelpark. De drugs deden de intrede, maar die waren niet aan mij besteed. Ik was al high genoeg van mezelf vond ik en wilde ook mijn werk als l.l.psychiatrisch verpleegkundige goed blijven doen. Ook dat werk stond bol van veranderingen. Vooral door het boek van Jan Foudraine 'Wie is van hout'. Ik voelde me echt deel uitmaken van de hippies en de flower power.
Op de KKK-dagen hebben we het er nog weleens over.
Dan hoor ik van K. dat hij best jaloers op mij was.
Maar óók hij bleef zoals hij was, en ook dát was goed.
Ik kan met zulke contrasten goed leven.
K. en zijn familie heb ik echt in mijn hart gesloten.
Ik was op mijn beurt weer jaloers op hem: opgroeien in zo'n complete familie, leuke broers, en alles Rooms! Na mijn scheiding was ik jaloers op zijn gezin.
Hij had na de KKK-dag mijn blog al snel gevonden en mijn blogjes hebben nu een plaats naast zijn dagelijkse lezing uit een geestelijk dagboek.
Ik vind het een hele eer.
Het is erg prettig door vrienden bevestigd te worden. Het geeft een extra stimulans om door te gaan.
Wat kennen we elkaar al vreselijk lang! We hebben elkaar leren kennen in 1968. Ik had in die jaren een grote ommezwaai gemaakt. Ik wilde vanuit een handelsopleiding het liefst priester worden. Maar iedereen om mij heen zei dat het niet kon. Al zeker niet omdat ik nog niet eens katholiek was.
In het laatste jaar kregen we verkooppsychologie uit een boek van Vance Packard.
Ik vond het razend interessant en begon aula- en prismaboekjes te verslinden over psychologie. Het enig betaalbare toen.
Iets met psychologie leek me ook wel wat.
De broer van mijn moeder raadde me de psychiatrische verpleging aan.
Dat leek mij eng.
Ik was vreselijk bang in ziekenhuizen en voor zo iemand als een tandarts.
Mijn moeder leek het wel zinvol om eerst een Sociaal Jaar te doen.
Gewoon je een jaar oriënteren op een sociaal beroep.
Het werd een geweldig jaar.
Een mooie vriendschap met K. Een gevoel van vrijheid en toekomst, nog extra gestimuleerd door mijn hospes en hospita, met wie ik ook nog steeds contact heb en bij wie ik me thuis voelde.
Ik mocht in het verpleegtehuis de opleiding ziekenverzorging mee doen.
Want ze hadden voor het eerst een 'broeder' aangenomen en het zou goed zijn als ik met hem meedeed.
Ik voelde me gelijk thuis bij K.
Hij woonde op kamers niet ver bij mijn vandaan.
En, wow, hij had een crucifix aan de muur hangen.
Alles wat katholiek was had mijn belangstelling.
Het huis waar we werkten had ook dezelfde signatuur en werd zelfs nog geleid door zusters. Onze hoofdzuster van de mannenpleeg behoorde tot de 'krengen van barmhartigheid. K. kan zich er nog kwaad om maken!
Maar we hebben het in V. echt geweldig gehad.
Vooral met onze collega's, allemaal zusters!
Een fijne tijd. Op het examen slaagde ik met een 9 voor psychologie van de sympathieke dr. Peverelli! Nu wilde ik wel verder in de verpleging...
Het Sociaal Jaar was voor mij de aanloop naar een nog grotere bevrijding in Amsterdam waar ik het staartje van Provo meemaakte (ik heb in de hal nog steeds mijn pukkel uit die tijd liggen, waar PROVO op staat en I LOVE LOEKIE, de andere deelnemer aan het Sociaal Jaar met wie ik een tijdje verkering had).
Dan komt de tijd van de Damslapers en het Vondelpark. De drugs deden de intrede, maar die waren niet aan mij besteed. Ik was al high genoeg van mezelf vond ik en wilde ook mijn werk als l.l.psychiatrisch verpleegkundige goed blijven doen. Ook dat werk stond bol van veranderingen. Vooral door het boek van Jan Foudraine 'Wie is van hout'. Ik voelde me echt deel uitmaken van de hippies en de flower power.
Op de KKK-dagen hebben we het er nog weleens over.
Dan hoor ik van K. dat hij best jaloers op mij was.
Maar óók hij bleef zoals hij was, en ook dát was goed.
Ik kan met zulke contrasten goed leven.
K. en zijn familie heb ik echt in mijn hart gesloten.
Ik was op mijn beurt weer jaloers op hem: opgroeien in zo'n complete familie, leuke broers, en alles Rooms! Na mijn scheiding was ik jaloers op zijn gezin.
Ik herinner me nog een leuke vakantie met hen en mijn kinderen in een klooster dat we hadden gekocht. Een long hot summer!
Het mooie van zulke langdurige vriendschappen is het groeiende respect voor elkaars leven, het werkelijk aanvaarden van elkaar.
Het elkaar echt leren kennen.
De laatste tijd komt er ook een terugkijken bij.
Vroeger keek je vooruit, maar nu ook terug.
Wat is ieders leven toch okay, ook al ervaart een ander dat zelf misschien niet zo. Echt, ieder leven is waard om geleefd te worden.
Ik bewonder K. om zijn consistente geloof, zijn bereidheid daar steed weer ruimte voor te scheppen, zijn kerkgang, zijn lidmaatschap van een koor.
Ik heb hem een keer een extra exemplaar van het getijdenboek en alle lezingenboekjes erbij geschonken. Dat is echt aan hem besteed!
Vriendschap is voor mij elkaar blijven accepteren. Ik ben erg dankbaar dat ik zulke vriendschappen mag hebben.
Heeft vriendschap ook iets mystieks? Ik denk van wel.
Alleen al door de onvoorwaardelijkheid.
Er is iets transcendents aan vriendschap.
Het overstijgt je. Zo krijgt het de smaak van God.
Goh, wat waren we toen nog jong, bijna 43 jaar geleden,
nu zijn we allebei al opa!
Ik wilde zo graag onderstaande tekst ter overweging geven,
die K. me toezond bij zijn mail.
Ik weet niet of het over ons iets zegt, of over vriendschap, maar het is wel mooi:
De wilde ganzen
hebben geen bedoeling
hun weerspiegeling te
doen weerkaatsen
Het water heeft geen
bedoeling hun beeld
te ontvangen
Wellicht heeft vriendschap ook geen bedoeling.
Het is er, en het is er van harte,
en het laat je zijn wie je bent!
Het mooie van zulke langdurige vriendschappen is het groeiende respect voor elkaars leven, het werkelijk aanvaarden van elkaar.
Het elkaar echt leren kennen.
De laatste tijd komt er ook een terugkijken bij.
Vroeger keek je vooruit, maar nu ook terug.
Wat is ieders leven toch okay, ook al ervaart een ander dat zelf misschien niet zo. Echt, ieder leven is waard om geleefd te worden.
Ik bewonder K. om zijn consistente geloof, zijn bereidheid daar steed weer ruimte voor te scheppen, zijn kerkgang, zijn lidmaatschap van een koor.
Ik heb hem een keer een extra exemplaar van het getijdenboek en alle lezingenboekjes erbij geschonken. Dat is echt aan hem besteed!
Vriendschap is voor mij elkaar blijven accepteren. Ik ben erg dankbaar dat ik zulke vriendschappen mag hebben.
Heeft vriendschap ook iets mystieks? Ik denk van wel.
Alleen al door de onvoorwaardelijkheid.
Er is iets transcendents aan vriendschap.
Het overstijgt je. Zo krijgt het de smaak van God.
Goh, wat waren we toen nog jong, bijna 43 jaar geleden,
nu zijn we allebei al opa!
Ik wilde zo graag onderstaande tekst ter overweging geven,
die K. me toezond bij zijn mail.
Ik weet niet of het over ons iets zegt, of over vriendschap, maar het is wel mooi:
De wilde ganzen
hebben geen bedoeling
hun weerspiegeling te
doen weerkaatsen
Het water heeft geen
bedoeling hun beeld
te ontvangen
Wellicht heeft vriendschap ook geen bedoeling.
Het is er, en het is er van harte,
en het laat je zijn wie je bent!
