Een paar dagen op bezoek geweest bij mijn zoon en schoondochter en de kleine S., mijn kleinzoon. Het is aangenaam toeven. S. vindt mij al weer minder vreemd dan enige weken terug. Ik kon uiteindelijk samen met hem in een boekje lezen en bleef hij zelfs al behoorlijk rustig als pappa en mamma even uit beeld zijn.Ik vertelde mijn zoon dat in het begin van mijn studie en hij net geboren was zijn schoentjes golden als godsbewijs. Vriendin M. opperde dat en we begrepen het allemaal meteen. Ook mijn zoon begreep het. Die schoentjes zijn het bewijs van een wonder, het wonder van het bestaan.
Ik herinnerde me dat vriendin P. toen zei dat de daad van voortplanting in vergelijking met het resultaat in zo'n wanverhouding staat. Het 'gevolg' houdt je verder je hele leven bezig.
Zoonlief vond dat het hebben van een kind zijn levensgeluk absoluut niet heeft verminderd, zoals een recent onderzoek schijnt te concluderen, maar hij verbaast zich wel over zijn eigen contrastervaringen: hoge pieken en diepe dalen. Van 'wat is het een wonder' tot 'Hou nou maar eens even op en ga slapen!' Maar een wonder is het om een kind te hebben.
Zaterdag waren mijn dochter, schoonzoon en kleindochter er ook. Dat ontroert mij en maakt me zo dankbaar en gelukkig. Ik ben zo vreselijk trots op ze hoe zij hun leven leven, ieder zo op hun eigen unieke manier! Ik heb wel eens het idee dat zij de scheiding beter hebben doorstaan dan ik. Maar gelukkig zijn we elkaar er niet door kwijtgeraakt. Ik zou ze wel tot in het oneindige willen koesteren in de hoop dat alles met hun goed blijft gaan. Maar tegelijk zie ik ook wel door mijn kleinkinderen dat het leven gewoon met je aan de gang gaat en dat je er eigenlijk niet zoveel over te zeggen hebt. Ik vertrouw ze maar toe aan Gods Hand, van een God die door hen bewezen is. Als de Bron van Leven, van liefde.
Het leven stroomt, net als het Spaarne.... Mijn kinderen kenden dit lied van Boudewijn de Groot niet maar het hoort bij hun huidige woonplaats H.
Lennaert Nijgh woonde er ook en heeft dit lied geschreven. Toen ik mijn kinderen het refrein liet horen moesten ze erom lachen. Ja, natuurlijk stroomt het Spaarne voorbij.
Dan gaat het couplet verder: Voorbij, zoals het steeds zal blijven stromen / het water gaat voorbij, wat blijft is de rivier / en wat voor andere tijden komen / hij gaat voorbij en blijft toch altijd hier. De tragiek van het Spaarne is dat het eindigt als een zijkanaal.... Gelukkig geldt dat niet voor de IJssel en het IJsselland en haar mystiek. Ik ben me erdoor bewust dat het water een hele mooie kringloop kent en die vind ik heel gepast voor het spirituele leven.
Zondag werd ik opgehaald door één van mijn 'priesterzonen', die in de buurt studeert. We zijn eerst gaan uitwaaien op het strand. Al was er meer sprake van wegwaaien. Het woei zo hard! Maar wat is het dan lekker om uitgewaaid en gezandstraald aan de lunch te kunnen beginnen in een strandtentje vol levendigheid. Het gaat J. wel goed, al botst hij net als ik tegen mensen die precies menen te weten hoe alles zit en hoe het moet. Dan verdwijnt alle creativiteit en de dynamiek van een geloof. Hij vond het zinvol mij en mijn kinderen ontmoet te hebben en mijn kleinzoon. Het wordt hem nu steeds duidelijker dat hij een leven van studie zoekt en dat zijn roeping zich steeds duidelijker aftekent. Dat is dan weer winst. Ik heb er alle vertrouwen in dat hij zijn weg wel vindt.
Het stond allemaal wel in schril contrast met de Jehova's getuigen vanmiddag die het met mij over occultisme wilden hebben. Vreemd eigenlijk om mensen ermee lastig te vallen aan de deur. Toen begonnen ze ook nog over de 'dwaalleringen' van mijn traditie en werd ik volgestampt met bijbelteksten. Vooral dat laatste vond ik bijzonder irritant. Toen ik ze ging vragen naar hun ervaring met God, werd het gesprek haast abrupt afgebroken. Ik vertelde dat ze voorzichtiger zouden moeten zijn met hun uitingen over anderen, omdat het kwetsend kan zijn...want u staat nu te praten met een katholiek geestelijke... Toen werd alles weggestopt in de tas en bij wijze van compliment kreeg ik mee dat ik toch wel goed thuis was in de Bijbel! Nu kreeg ik helemaal tegenzin in deze ontmoeting. Die pretenties! Dat alles terugbrengen tot een boek! Vreselijk! Er is een spreekwoord dat zegt: Vrees de mensen van één boek!
Het is heel vreemd om mensen met de Bijbel in de weer te zien op een manier die ik juist niet voorsta. Voor mij is het boek een hulpmiddel in een way of life, naast de levende ervaring. Maar toemaar, zo'n gesprek verheldert dan wel weer waar het mij omgaat. Kinderschoentjes als godsbewijs. Leven als een stroom van water. A way of life, waterway... Vreugde, dankbaarheid, liefde.
Ik zie meer in kaarsjes aansteken en te bidden om kracht. Voorspraak van de Heilige Jozef, vanwege een huis. Gezondheid voor een ziek familielid. Om rust. Om vrede voor iemand na het overlijden van een zus. Ik kan niets bewijzen en toch zie ik God!
