Dit boek, Ken Keyes, Handboek voor hoger bewustzijn, is door mij zo vaak gelezen dat het alleen nog letters werden. De inhoud zit nog helemaal in mijn hoofd. Op allerlei momenten herinner ik me dat iets wat ik zeg of vind uit dit boek komt.Ik vind het boek onverslaanbaar goed!
Kort na mijn scheiding voelde ik me werkelijk rauw en ongenadig losgescheurd van mijn kinderen. De scheiding van een partner kun je allebei wensen en met je verstand beredeneren. Maar als daar ongewild een scheiding van je kinderen bij lijkt te horen is het een leegte die zich door niets laat vullen.
Toch was er iets in mij dat wist dat ik altijd voor mijzelf moet zorgen, met of zonder kinderen, met of zonder partner. Ik moest leren bij en voor mijzelf te zijn, met lichaam, ziel en geest. Gewoon helemaal dus! Alleen dan doe ik ook recht aan mijn relaties.
Ik had op dat moment niets aan mijn geloof. Tenminste niet als iets dat concreet hielp. Ik heb altijd wel het geloof behouden dat mijn leven zinvol is en dat ik hoe dan ook leef, beweeg en ben in God.
Op zo'n dag dat je denkt dat het niet meer gaat, het was vast een zondagmiddag nadat de kinderen vertrokken waren, moet je toch iets.
Ik had ook geen zin in andere mensen en trok uit de kast het bovenstaand boek. Ik had het ooit bij 'de Slegte' gekocht voor fl. 2,50. Het leek me wel een zinnig boek omdat het door de Wetenschappelijke Uitgeverij (in 1979) was uitgegeven.
Vreemd, maar het boek pakte meteen. Nu kan ik dat wel verklaren.
Ken Keyes (1921-1995) bouwde zijn boek en zijn methoden op uit christelijke en (zen)boeddhistische kennis en wijsheid.
De methode van de 10 paden werkte bij mij vrijwel meteen. Als je onvrede, irritatie of i.d. ervaart dan 'schend je één van de paden' volgens Keyes.
Als je weet welke en je wordt het je bewust, is er weer vrede en welbevinden.
Pad 4 was voor mij heel belangrijk:
Ik houd steeds in gedachten dat ik alles heb om te genieten van mijn hier en nu - tenzij ik mij door mijn bewustzijn laat domineren met eisen en verwachtingen gebaseerd op het dode verleden of de verbeelde toekomst.
Het had vrijwel meteen effect en leerde me in het hier en nu te leven.
Een advies dat ik al mee kreeg door de Zen en uit het boek 'Eiland' van Aldous Huxley (...here and now, boys, here and now!).
In mijn doctoraalscriptie heb ik Keyes' boek genoemd onder de 'seculiere' hulpmiddelen van mystiek. Zo functioneerde het bij mij, al zegt Keyes zelf dat de methode niets metafysisch of mystieks heeft. Daarin heeft hij gelijk maar het is een doeltreffend hulpmiddel op het Pad.
Met de ogen van nu zie ik het eerder als een vorm van van RET, Rationeel Emotieve Training (Ellis). Welk verhaal vertel je jezelf over de werkelijkheid? Als je je verhaal verandert, verandert ook je ervaring. Dat wisten de stoïcijnen al, zoals Epiktetos, die we in ons KKK-groepje nog besproken hebben.
Ik heb Ken Keyes ook nog geschreven in 1988. De brief bewaar ik als een soort relikwie. Daarin legt hij de nadruk op het ontwikkelen van 'Levende Liefde'. Een term die me dierbaar geworden is. Een tijd lang ontving ik post van zijn Living Love Centre "Cornucopia", maar na zijn overlijden is ook het centrum een stille dood gestorven, geloof ik. Op wikipedia staat een mooi artikel over hem en zijn werk. Ik bezit bijna al zijn boeken, die een mooi geheel vormen.
Ik ben Keyes dankbaar voor zijn 'leermethoden'. Het heeft mij veel leed bespaard en veel geluk geschonken. Het mooie is dat je de verantwoordelijkheid voor je eigen leven behoudt en 'that there's nobody to blame! Ik vermoed dat mijn grenzeloos vertrouwen op de Voorzienigheid ook hier vandaan komt.
Voor in het boek heb ik een aantal citaten geschreven uit het boek zelf, die ik van belang vind:
De optimale toekomst wordt altijd teweeggebracht door het vrijuitstromende, niets verwachtende huidige ogenblik.
En onthoud dat waar je ook bent, dat volmaakt is voor je bewustzijnsgroei - je hoeft nergens anders te zijn dan hier en nu.
Het zal allemaal gebeuren in een tempo dat juist goed voor jou is.
Bij de brief van Keyes nog een citaat uit J.Singh, Vijnanabhairava, New Delhi, uit de Spandakarika I,22:
When one is in extreme anger or experiences surpassing joy, or is in a state of impasse, not knowing what to do, or has to flee for his life, than in that (supremely intensive) state (of mind) is established the spanda-principle, the creative pulsation of the divine consciousness.
Ik kan werkelijk zeggen dit zelf ondervonden te hebben. Maar ook bij al die jongens en mannen in de gevangenis die in die impasse leefden en door een mystieke doorbraak ervaring hun leven weer op poten wisten te krijgen.
Pasgeleden vertelde een diaken mij dat ik erg vaak over Liefde preek.
Dat is ook zo. Het is mijn enige boodschap wellicht:
Levende Liefde!
