De mens wordt tot zee
is hij in de zee gekomen,
de mens wordt God
als hij in God is opgenomen.
Deze mooie spreuk van Angelus Silesius vond ik in Kroniek van een monnik van Dom Tholens, de stichter en eerste abt van de benedictijner abdij bij Doetinchem.
Het is een prachtig document. Het laat zien hoe Dom Tholens zich weet te bevrijden uit de knellende banden van het katholicisme van voor Vaticanum II en zich ontwikkelt tot een prachtmens met een universeel geloof. God zien in iedereen en alles. De vrijheid en de ruimte die het gaf moet voor hem overweldigend zijn geweest.
Ik ken het katholicisme niet uit mijn jeugd.
Ik was jaloers op mensen die wel een katholieke opvoeding hadden genoten.
Maar zij raadden mij af om katholiek te worden... ze vonden het verstikkend, neurotiserend. Het is waarschijnlijk daardoor dat ik jarenlang een mix van geloven aanging.
Dat zat ook in de lucht.
Zelfs Dom Tholens deed dat en kon zich permitteren naar die plekken toe te gaan waar het gebeurde!
Ik herinner me nog toen ik voor het eerst in een klooster kwam ik getrokken werd naar een klein donkerrrood boekje met als titel:
God tegemoet, een bloemlezing uit de mystieke werken van Sint Jan van het Kruis (1964).
Toen al intuitief de mystiek op het spoor, al begreep ik er nog niet veel van. Nu 42 jaar later geef ik cursus vanuit deze werken van Sint Jan en organiseer stiltedagen!
Hoe kan het, waar haal je het als jongere vandaan?
In de loop der jaren heb ik mensen ontmoet, oud en jong, met dezelfde ervaringen en het is mooi dat ik ze nu kan en durf bevestigen in hun ervaren.
Iets wat ik toen zelf niet ervaarde.
Stilzwijgend werd mij de werken van Sint Jan geleend,
maar niemand vertelde er iets over uit eigen ervaring.
Het werd een eenzame weg, maar dat was het bij Sint Jan ook!
Achteraf is het ook okay. Zo gaan de dingen.
Wat heb ik een moeite moeten doen om erachter te komen dat mystiek helemaal niet zo gecompliceerd is, maar pure eenvoud!
Dat je in alle lagen van de bevolking, gelovig of niet, man of vrouw, allochtoon of autochtoon, in de bajes of in een villa, mystieke mensen kunt ontmoeten.
En wat voor een feest is dat! Het maakt van de mensheid één grote familie van God.
Met plaats voor iedereen.
Dat je in een traditie staat of lid bent van een kerk is prima, maar niet het absolute topgebeuren. Het vreemde van dat eenheidsbewustzijn is dat je het dan overal kunt ervaren.
In een kathedraal vol met mensen die eucharistie vieren, maar ook met demente senioren die in een kringetje rond een geimproviseerd altaar meebidden. En niet alleen daar: ik ervaarde het vroeger ook heel intens op de Pax Christivoettochten, op het Kralingenfestival in Rotterdam, op al die activiteiten die ons individuele leven overstijgen en er een sterk energieveld ontstaat die mensen tot elkaar brengt.
Dat kan ook een voetbalwedstrijd zijn, de wereldcup winnen of samen actievoeren tegen iets negatiefs wat ons bedreigt. Al winkelend in een drukke straat. Bij een opera of tentoonstelling.
Ja dat is het mooiste, waar je ook bent:
weten dat je familie van God bent!
Een druppel in de zee...
is hij in de zee gekomen,
de mens wordt God
als hij in God is opgenomen.
Deze mooie spreuk van Angelus Silesius vond ik in Kroniek van een monnik van Dom Tholens, de stichter en eerste abt van de benedictijner abdij bij Doetinchem.
Het is een prachtig document. Het laat zien hoe Dom Tholens zich weet te bevrijden uit de knellende banden van het katholicisme van voor Vaticanum II en zich ontwikkelt tot een prachtmens met een universeel geloof. God zien in iedereen en alles. De vrijheid en de ruimte die het gaf moet voor hem overweldigend zijn geweest.
Ik ken het katholicisme niet uit mijn jeugd.
Ik was jaloers op mensen die wel een katholieke opvoeding hadden genoten.
Maar zij raadden mij af om katholiek te worden... ze vonden het verstikkend, neurotiserend. Het is waarschijnlijk daardoor dat ik jarenlang een mix van geloven aanging.
Dat zat ook in de lucht.
Zelfs Dom Tholens deed dat en kon zich permitteren naar die plekken toe te gaan waar het gebeurde!
Ik herinner me nog toen ik voor het eerst in een klooster kwam ik getrokken werd naar een klein donkerrrood boekje met als titel:
God tegemoet, een bloemlezing uit de mystieke werken van Sint Jan van het Kruis (1964).
Toen al intuitief de mystiek op het spoor, al begreep ik er nog niet veel van. Nu 42 jaar later geef ik cursus vanuit deze werken van Sint Jan en organiseer stiltedagen!
Hoe kan het, waar haal je het als jongere vandaan?
In de loop der jaren heb ik mensen ontmoet, oud en jong, met dezelfde ervaringen en het is mooi dat ik ze nu kan en durf bevestigen in hun ervaren.
Iets wat ik toen zelf niet ervaarde.
Stilzwijgend werd mij de werken van Sint Jan geleend,
maar niemand vertelde er iets over uit eigen ervaring.
Het werd een eenzame weg, maar dat was het bij Sint Jan ook!
Achteraf is het ook okay. Zo gaan de dingen.
Wat heb ik een moeite moeten doen om erachter te komen dat mystiek helemaal niet zo gecompliceerd is, maar pure eenvoud!
Dat je in alle lagen van de bevolking, gelovig of niet, man of vrouw, allochtoon of autochtoon, in de bajes of in een villa, mystieke mensen kunt ontmoeten.
En wat voor een feest is dat! Het maakt van de mensheid één grote familie van God.
Met plaats voor iedereen.
Dat je in een traditie staat of lid bent van een kerk is prima, maar niet het absolute topgebeuren. Het vreemde van dat eenheidsbewustzijn is dat je het dan overal kunt ervaren.
In een kathedraal vol met mensen die eucharistie vieren, maar ook met demente senioren die in een kringetje rond een geimproviseerd altaar meebidden. En niet alleen daar: ik ervaarde het vroeger ook heel intens op de Pax Christivoettochten, op het Kralingenfestival in Rotterdam, op al die activiteiten die ons individuele leven overstijgen en er een sterk energieveld ontstaat die mensen tot elkaar brengt.
Dat kan ook een voetbalwedstrijd zijn, de wereldcup winnen of samen actievoeren tegen iets negatiefs wat ons bedreigt. Al winkelend in een drukke straat. Bij een opera of tentoonstelling.
Ja dat is het mooiste, waar je ook bent:
weten dat je familie van God bent!
Een druppel in de zee...
