De laatste tijd word ik overvoerd met kritiek op het instituut Kerk. Dat verbaast mij niet als ambtsdrager. Het hoort bij een publieke functie. Soms word ik er mee vereenzelvigd.
Dan krijg ik de volle lading van iemands aversie tegen de Kerk op mijn dak.
Ik kan het meestal nog begrijpen ook en laat het maar gebeuren. Ik kan het verleden ook niet veranderen, laat staan het heden. Ik raad mensen ook aan zich uit te schrijven als ze langer geen deel willen uitmaken van de Kerk.
Dat zo de Kerk wordt uitgezuiverd, zoals een Kardinaal kortgeleden zei, geloof ik niet.
Het zal altijd wel een bijeengeraapt zootje blijven. Christus zelf werd al ernstig op de proef gesteld met zijn a.s.vertegenwoordigers. Niet bepaald een club om trots op te zijn.
Langs de kant lopen schreeuwen dat het anders zou moeten vind ik zelf niet effectief.
Zo is de Acht Mei Beweging, waar ik van harte aan mee heb gewerkt, een zachte dood gestorven. Als iemand die God ervaart heb ik de behoefte dit mysterie te delen met anderen.
Daar is een zekere mate van organisatie voor nodig.
Natuurlijk zou alles anders kunnen, maar nu is het zo.
Is het leefbaar? Kan ik van daaruit pastoraat leveren? Ja, voor mensen met negatieve ervaringen en met positieve ervaringen.
Tegenover de man die in zijn jeugd door een pater werd lastiggevallen kan ik een luisterend oor zijn. Zijn geloof hielp hem overeind te blijven. Gelukkig werd dat niet aangetast.
Voor een vrouw die slachtoffer was van incest bleek de Kerk, zelfs als gebouw, een ware toevlucht voor haar beschadigde lichaam en ziel.
Een aantal vrouwen die ik sprak, die leden onder een abortusproblematiek, heb ik mogen begeleiden, zodat ze weer de moed hadden positief verder te leven.
Ik sta jonge collega's bij in de hoop dat ze een gezond leven hebben, waarin je niet hoeft te vervallen in aberraties.
Zeker gaat er ook veel fout. Wellicht draag ik er zelfs aan bij.
Je weet niet hoe mensen hetgeen je zegt en doet opvatten. Ik schijn weleens mensen gekwetst te hebben door niet te reageren, maar ook door wel te reageren. Het valt niet mee in wijsheid te handelen. Zeker wanneer het over grote structurele dingen gaat die fout zijn gedaan, weet ik eigenlijk niet hoe ik daar over zou moeten oordelen.
Waren de Kruistochten fout? Hadden we de islamitische Turkmenen door moeten laten struinen naar West Europa? Ook toen de Turken voor Wenen stonden?
Het is nu niet meer te geloven dat 500 jaar geleden men nog van mening was dat een land één religie moest hebben. Natuurlijk de Ware! Maar welke is dat? Ik weet het niet.
Volgens een onderzoeker is de Kerk op het gebied van de seksualiteit zo rigide geworden door het 'wetenschappelijke' Victoriaanse tijdperk, die zelfs allerlei instrumenten ontwikkelde ('nieuwe technologie') tegen 'onanie' want dat zou medisch gezien ruggemergstering veroorzaken. Wat nu als de kerk mee zou gaan met deze tijd, is dat dan goed? Ik weet het echt niet. Hoezeer ik ook geniet van de vrijheid mij geschonken in deze tijd en door mijn geloof.
Maar waar blijft de menselijke persoon in dat soort verhalen?
Wil je de Kerk afkraken dan kan dat historisch volop. Er is altijd wel weer iets te vinden.
Maar wat schieten we er mee op? Ik voel me eraan oververzadigd.
Dat werd nog eens versterkt door mijn werk bij Justitie. Ook daar werd altijd gekankerd op grootheden. De rechtbank, de Minister, de politie, etc. Eigenlijk kan ik er niets mee.
In de bajesvieringen gebruikte ik veel het Chinese spreekwoord
"Beter een kaarsje aansteken, dan de duisternis vervloeken".
Want er is altijd wel iets of iemand om over te vallen en dingen waaraan je kunt lijden.
Het is moeilijk erover te oordelen zonder te generaliseren.
Maar ik vraag me in gesprek altijd af. Wat doe je eraan? Wat help jou? Kan ik er bij helpen of juist beter van niet?
Ik vind dat het Evangelie mij ertoe uitnodigt om bij een individueel persoon te zijn en niet te schelden op 'die Farizeeërs' of zo. Het helpt niet en je gebruikt je energie niet effectief.
Die duisternis, al die negatieve dingen, is niet oplosbaar. Voor mij in ieder geval niet.
Ik kan het niet overzien. Wie weet zijn er dingen waar ze over vijf eeuwen ons op aanspreken. Bijvoorbeeld over de bio-industrie, kernenergie of misschien wel over ons gebrek aan krachtdadig geloof. Ik weet het niet.
Ik wil wel een kaarsje opsteken om iets van die duisternis te verdrijven. Ik hoop niet dat het mijn kop gaat kosten zoals bij mijn grote Voorganger...maar de duisternis nam Hem niet aan.
Zo gaat het een ieder die uit God is geboren, staat er iets verder in de proloog van het Johannes Evangelie. Ik hoop niet dat het ooit zover komt. Laatst preekte ik in de week van de Oecumene: Jezus zei ons dat we het Licht in de wereld zijn. Je hoeft zelfs geen verlichting na te streven.
Je bent al Licht. Er wordt jou niet gevraagd om katholiek te zijn of mennoniet. Je hoeft niet te doen wat een ander doet. Je hoeft niet dezelfde fouten te maken. Eigenlijk hoef je helemaal niet te oordelen.
Ontsteek het licht in jezelf.
Wees Licht en verdrijf de duisternis!
Dan krijg ik de volle lading van iemands aversie tegen de Kerk op mijn dak.
Ik kan het meestal nog begrijpen ook en laat het maar gebeuren. Ik kan het verleden ook niet veranderen, laat staan het heden. Ik raad mensen ook aan zich uit te schrijven als ze langer geen deel willen uitmaken van de Kerk.
Dat zo de Kerk wordt uitgezuiverd, zoals een Kardinaal kortgeleden zei, geloof ik niet.
Het zal altijd wel een bijeengeraapt zootje blijven. Christus zelf werd al ernstig op de proef gesteld met zijn a.s.vertegenwoordigers. Niet bepaald een club om trots op te zijn.
Langs de kant lopen schreeuwen dat het anders zou moeten vind ik zelf niet effectief.
Zo is de Acht Mei Beweging, waar ik van harte aan mee heb gewerkt, een zachte dood gestorven. Als iemand die God ervaart heb ik de behoefte dit mysterie te delen met anderen.
Daar is een zekere mate van organisatie voor nodig.
Natuurlijk zou alles anders kunnen, maar nu is het zo.
Is het leefbaar? Kan ik van daaruit pastoraat leveren? Ja, voor mensen met negatieve ervaringen en met positieve ervaringen.
Tegenover de man die in zijn jeugd door een pater werd lastiggevallen kan ik een luisterend oor zijn. Zijn geloof hielp hem overeind te blijven. Gelukkig werd dat niet aangetast.
Voor een vrouw die slachtoffer was van incest bleek de Kerk, zelfs als gebouw, een ware toevlucht voor haar beschadigde lichaam en ziel.
Een aantal vrouwen die ik sprak, die leden onder een abortusproblematiek, heb ik mogen begeleiden, zodat ze weer de moed hadden positief verder te leven.
Ik sta jonge collega's bij in de hoop dat ze een gezond leven hebben, waarin je niet hoeft te vervallen in aberraties.
Zeker gaat er ook veel fout. Wellicht draag ik er zelfs aan bij.
Je weet niet hoe mensen hetgeen je zegt en doet opvatten. Ik schijn weleens mensen gekwetst te hebben door niet te reageren, maar ook door wel te reageren. Het valt niet mee in wijsheid te handelen. Zeker wanneer het over grote structurele dingen gaat die fout zijn gedaan, weet ik eigenlijk niet hoe ik daar over zou moeten oordelen.
Waren de Kruistochten fout? Hadden we de islamitische Turkmenen door moeten laten struinen naar West Europa? Ook toen de Turken voor Wenen stonden?
Het is nu niet meer te geloven dat 500 jaar geleden men nog van mening was dat een land één religie moest hebben. Natuurlijk de Ware! Maar welke is dat? Ik weet het niet.
Volgens een onderzoeker is de Kerk op het gebied van de seksualiteit zo rigide geworden door het 'wetenschappelijke' Victoriaanse tijdperk, die zelfs allerlei instrumenten ontwikkelde ('nieuwe technologie') tegen 'onanie' want dat zou medisch gezien ruggemergstering veroorzaken. Wat nu als de kerk mee zou gaan met deze tijd, is dat dan goed? Ik weet het echt niet. Hoezeer ik ook geniet van de vrijheid mij geschonken in deze tijd en door mijn geloof.
Maar waar blijft de menselijke persoon in dat soort verhalen?
Wil je de Kerk afkraken dan kan dat historisch volop. Er is altijd wel weer iets te vinden.
Maar wat schieten we er mee op? Ik voel me eraan oververzadigd.
Dat werd nog eens versterkt door mijn werk bij Justitie. Ook daar werd altijd gekankerd op grootheden. De rechtbank, de Minister, de politie, etc. Eigenlijk kan ik er niets mee.
In de bajesvieringen gebruikte ik veel het Chinese spreekwoord
"Beter een kaarsje aansteken, dan de duisternis vervloeken".
Want er is altijd wel iets of iemand om over te vallen en dingen waaraan je kunt lijden.
Het is moeilijk erover te oordelen zonder te generaliseren.
Maar ik vraag me in gesprek altijd af. Wat doe je eraan? Wat help jou? Kan ik er bij helpen of juist beter van niet?
Ik vind dat het Evangelie mij ertoe uitnodigt om bij een individueel persoon te zijn en niet te schelden op 'die Farizeeërs' of zo. Het helpt niet en je gebruikt je energie niet effectief.
Die duisternis, al die negatieve dingen, is niet oplosbaar. Voor mij in ieder geval niet.
Ik kan het niet overzien. Wie weet zijn er dingen waar ze over vijf eeuwen ons op aanspreken. Bijvoorbeeld over de bio-industrie, kernenergie of misschien wel over ons gebrek aan krachtdadig geloof. Ik weet het niet.
Ik wil wel een kaarsje opsteken om iets van die duisternis te verdrijven. Ik hoop niet dat het mijn kop gaat kosten zoals bij mijn grote Voorganger...maar de duisternis nam Hem niet aan.
Zo gaat het een ieder die uit God is geboren, staat er iets verder in de proloog van het Johannes Evangelie. Ik hoop niet dat het ooit zover komt. Laatst preekte ik in de week van de Oecumene: Jezus zei ons dat we het Licht in de wereld zijn. Je hoeft zelfs geen verlichting na te streven.
Je bent al Licht. Er wordt jou niet gevraagd om katholiek te zijn of mennoniet. Je hoeft niet te doen wat een ander doet. Je hoeft niet dezelfde fouten te maken. Eigenlijk hoef je helemaal niet te oordelen.
Ontsteek het licht in jezelf.
Wees Licht en verdrijf de duisternis!
