Gisteren was het weer KKK-dag. Ons anderhalf Oblatenclubje. Zo om de twee maanden komen we samen. Met z'n drieën. K. ken ik al vanaf mijn eerste werkkring, ik schat wel meer dan 40 jaar geleden. De andere K. kennen we van de abdij waar we de oblatendagen van bezoeken en waar we gedrieën al twee keer een weekend voor oblaten hebben verzorgd over het Jezusgebed en over de zintuigen.Jaren geleden zijn we als aanvulling op die dagen samen gaan komen in Utrecht.
Eerst in een parochiecentrum met om 12 u. de Mis, later in het inmiddels opgeheven konvikt en nu heel seculier in het restaurant van V&D in HoogCatharijne. Vandaar kijken we uit over de stad, o.a. op de hier afgebeelde Domtoren. We gingen er wel eens meebidden met de Nicolai-gemeenschap, maar nu gaan we er hooguit tosti's eten. We zijn een dankbare mix.
In het laatste oblatenblaadje hebben we ieder onze ervaringen opgeschreven met ons groepje dat K. nog steeds 'Deo Vacare' noemt en andere K. en ik KKK-groepje noemen, naar een filmpje uit sesamstraat van jaren geleden. We zijn wel een beetje verwereldlijkt.
Of je zou ook kunnen zeggen dat we hele goede vrienden zijn geworden en wat minder focussen op het religieuze. K. is wel het meest religieus en kerkelijk, de andere K. is van z'n geloof afgestapt en ik fladder daar wel wat tussen in. Dat heb je zo als godsdienstfilosoof.
Afgelopen woensdag konden we goedkoop koffie halen (dat moet zo om de paar uur) omdat K. bonnetjes had. We eten ons eigen brood erbij op. We wisselen meestal eerst onze ervaringen van de laatste tijd uit. Over onze kleinkinderen, relaties en wat je bezig houdt. Alledrie inmiddels Opa en alledrie in de WAO. Dat 'Vacare' wat 'vrij zijn, vrij staan' betekent, klopt nog wel, maar dat 'Deo' (voor God) geldt niet meer voor allen.
Toch bespraken we met vrucht de classic van Antony Bloom (+2003), "De weg naar binnen." (oorspronkelijke uitgave 1970, vertaling 1972).
De boekjes die je in je jeugd leest blijven lang hangen. Ik herkende nog veel. Zeker drie verhalen heb ik goed onthouden en gebruik ik nog weleens bij een viering of bij een cursus.
Het mooiste verhaal vind ik over die vrouw die vreselijk veel had gebeden maar nog nooit de Tegenwoordigheid des Heren had ervaren. Zijn advies luidde stil voor een ikoon gaan zitten met een breiwerkje! Dat bleek effectief.
Een tijd lang was Bloom arts en monnik. In de oorlog zei de hoofdarts over een soldaat die aan een vinger gewond was dat die wel geamputeerd kon worden. Maar Bloom hoorde dat de soldaat horlogemaker was. Hij deed er alles aan om deze man met een genezen vinger het hospitaal te zien verlaten!
K. leest inmiddels mijn blogs en is er enthousiast over. Dat is een grote stimulans voor mij!
Wel leuk dat hij het blog typeerde als 'waterig', dat kan ook haast niet anders als het over IJssellandmystiek gaat!
De volgende keer gaan we weer een boek lezen van Joep Dohmen. Het eerste was 'Tegen de onverschilligheid'. Het was voor ons allen een inspirerend boek en neutraal genoeg om er alledrie wat aan te hebben. Nu gaan we verder met 'Brief aan een middelmatige man'. Dat gaat verder over levenskunst. Ik begrijp dat Dohmen als humanist focust op Foucault en ook op Taylor (zowaar een katholiek filosoof). K. gaf ons een interview met hem uit Filosofie Magazine. Mooi hoe je elkaar aanvult.
Ook gaan we meestal één keer per jaar een paar dagen naar een klooster. Vorig jaar bij de Lioba's. In een klooster met een gastenkwartier vind ik het eigenlijk veel te druk. Ik praat thuis beduidend minder! Maar het is fijn om als broeders samen te zijn!
Ubi caritas et amor, deus ibi est.
De dag besluiten we meestal met een strooptocht langs 'de Wijze Kater', 'Broese en Kemink' en 'de Slegte'. Op naar de ramsj-boeken en uitgaven die in de provincie niet voor het grijpen liggen.
Er is altijd wel iets zinnigs te koop.
Ik kocht nu een heel bijzonder werkje van de Amerikaanse zenmeester Brad Warner "Sex, sin and Zen". Deze rock-muzikant schrijft ook op blogspot zowaar!
Verder ter aanvulling twee boekjes van Willigis Jäger over liefde en wijsheid. Deze benedictijner monnik en zenleraar, ordegenoot van Anselm Grün, werd helaas een leerverbod opgelegd door toedoen van conservatieve katholieken die dat mystieke universalisme niet aankunnen. Heel spijtig, maar gelukkig kun je in Europa toch vrij publiceren!
In de trein terug evalueer ik een beetje de dag. We praten best veel, maar wel open en vrij. We lachen ook veel en weten goed te relativeren.
Meestal laat ik alles op de terugreis in gedachten voorbij gaan en lach een beetje terwijl ik door het raam naar buiten kijk en het landschap voorbij raast.
Wat een heerlijke dag was het weer!
