Het is voor mij bijzonder prettig de avond te beginnen met het kijken naar Spangas. De belevenissen van een groep middelbaar scholieren.
Bij mijn zoon keken we naar een aflevering en hij liet me weten dat het echt zo niet toe gaat op zijn school, waar hij leraar handvaardigheid is.
Mijn dochter keek net als ik er graag naar. Het zal wel een substituut zijn voor het vroegere Dynasty of Onderweg naar morgen.
Gewoon maar meegaan in allerlei verhaallijnen en lekker kwijlerig meeleven met allerlei personen.
Spangas ontroert me, omdat ik zoveel herken. Dingen die ik zelf zo ervaarde. Dingen die ik later ben gaan zien bij jongeren en dat hen zo dapper maakt.
Ach, wat moet je veel leren als je jong bent, maar je hebt zo'n gevoel dat je alles best wel weet.
Dat spanningsveld maakt het leven op die leeftijd zo dynamisch en vitaal. Ik herken allerlei personen erin of voel het gemis mee.
Delano lijkt op mijn nicht, de oudste dochter van mijn broer. Maar hij is duidelijk he, dat weten we door Flip die ho is. Dan heb je de perfectionistische Rudolf die bi is. Er speelt een leuke Marokkaan in mee, die als de dood is dat hij verliefd wordt op hem.
Avalanche, een fantastische meid, oorspronkelijk uit het Caraïbisch gebied, vermoed ik.
Dan Maya een schat van een meisje, heel bedeesd. Dan de Barbie, de gelukkig steeds meer gewoon gaat doen, ondanks haar nuffigheid.
Ik heb echt te doen met Stan, die door zijn schoolvriend Tobias (de tweelingbroer van Flip) weer zijn vader heeft ontmoet en in een loyaliteitsconflict komt. Ik ben wel jaloers op hem. Hij kan zijn vader weer ontmoeten. Iets wat mij vanaf mijn elfde niet gegeven is.
Het is meeleven, herkennen, uitzien naar een volgende uitzending om weer te genieten van deze mooie mensen.
Het is een programma van de NCRV, maar in het hele programma gaat het helemaal niet over religie. Hooguit gaat het over religies, maar niemand is religieus of kerkelijk. Merkwaardig eigenlijk. Dat zou toch best kunnen.
Duidelijk gaat het over tolerantie, veelkleurigheid, zijn wie je bent, deelgenoot zijn van een (sub)groep. Maar niemand is christen, moslim, hindoe.
Het gaat wel over dood en rouwverwerking, identiteit en creativiteit. Over pesten en feesten. Maar er wordt geen kruisteken gemaakt, geen gebedskleedje uitgerold.
Iemand is wel ecologisch bezig, een ander principieel vegetarisch. Maar niemand eet koosjer of vraagt om halalvlees. Er wordt niet gebeden of in een heilig boek gelezen. Ik herinner me dat vorig jaar Jolé gefascineerd door de islam van een medeleerlinge een hoofddoek ging dragen en op de tour ging van ge- en verboden. Nogal karikaturaal, vond ik.
Is het de bedoeling een zekere neutraliteit na te streven? Het brengt mij bij het idee dat er heel goed te leven valt zonder religie of levensbeschouwing. Religie is zo echt een epifenomeen.
Ik denk ook vaak dat religie vooral een rol speelt als je het helemaal niet meer ziet zitten. Zoals bijvoorbeeld in povertycultures. Of het gaat een rol spelen als je alles al hebt (gehad).
Religie als een soort luxe, een zoeken naar zingeving op een exclusieve manier.
De middenmoot was vroeger wel "sociaal religieus", in een verzuilde samenleving, maar dat fenomeen is bij de huidige jeugd al helemaal verdwenen.
En toch is de serie zinvol en constructief. Ongetwijfeld wordt de jeugd die kijkt goede tools geleverd om het leven aan te gaan. Om te leren op je eigen kracht te vertrouwen. Zelfvertrouwen op te bouwen.
Iedere katecheet zou hiernaar moeten kijken en zijn Vormselprogramma daar op moeten enten.
Ik vind dat we iets toe te voegen hebben aan het leven, maar dan in alle vrijheid en in liefde. Steunend op een eeuwenoude traditie. Noodzakelijk?
Kennelijk niet, maar wel bijzonder fijn als je er wat mee kunt.
Vaak denk ik dat de EO dat beter lukt dan de NCRV of de KRO, zoals in een programma waarin BN-ers op zoek zijn naar God.
Dat zou interessant zijn:
gewoon op zoek gaan naar God...
Bij mijn zoon keken we naar een aflevering en hij liet me weten dat het echt zo niet toe gaat op zijn school, waar hij leraar handvaardigheid is.
Mijn dochter keek net als ik er graag naar. Het zal wel een substituut zijn voor het vroegere Dynasty of Onderweg naar morgen.
Gewoon maar meegaan in allerlei verhaallijnen en lekker kwijlerig meeleven met allerlei personen.
Spangas ontroert me, omdat ik zoveel herken. Dingen die ik zelf zo ervaarde. Dingen die ik later ben gaan zien bij jongeren en dat hen zo dapper maakt.
Ach, wat moet je veel leren als je jong bent, maar je hebt zo'n gevoel dat je alles best wel weet.
Dat spanningsveld maakt het leven op die leeftijd zo dynamisch en vitaal. Ik herken allerlei personen erin of voel het gemis mee.
Delano lijkt op mijn nicht, de oudste dochter van mijn broer. Maar hij is duidelijk he, dat weten we door Flip die ho is. Dan heb je de perfectionistische Rudolf die bi is. Er speelt een leuke Marokkaan in mee, die als de dood is dat hij verliefd wordt op hem.
Avalanche, een fantastische meid, oorspronkelijk uit het Caraïbisch gebied, vermoed ik.
Dan Maya een schat van een meisje, heel bedeesd. Dan de Barbie, de gelukkig steeds meer gewoon gaat doen, ondanks haar nuffigheid.
Ik heb echt te doen met Stan, die door zijn schoolvriend Tobias (de tweelingbroer van Flip) weer zijn vader heeft ontmoet en in een loyaliteitsconflict komt. Ik ben wel jaloers op hem. Hij kan zijn vader weer ontmoeten. Iets wat mij vanaf mijn elfde niet gegeven is.
Het is meeleven, herkennen, uitzien naar een volgende uitzending om weer te genieten van deze mooie mensen.
Het is een programma van de NCRV, maar in het hele programma gaat het helemaal niet over religie. Hooguit gaat het over religies, maar niemand is religieus of kerkelijk. Merkwaardig eigenlijk. Dat zou toch best kunnen.
Duidelijk gaat het over tolerantie, veelkleurigheid, zijn wie je bent, deelgenoot zijn van een (sub)groep. Maar niemand is christen, moslim, hindoe.
Het gaat wel over dood en rouwverwerking, identiteit en creativiteit. Over pesten en feesten. Maar er wordt geen kruisteken gemaakt, geen gebedskleedje uitgerold.
Iemand is wel ecologisch bezig, een ander principieel vegetarisch. Maar niemand eet koosjer of vraagt om halalvlees. Er wordt niet gebeden of in een heilig boek gelezen. Ik herinner me dat vorig jaar Jolé gefascineerd door de islam van een medeleerlinge een hoofddoek ging dragen en op de tour ging van ge- en verboden. Nogal karikaturaal, vond ik.
Is het de bedoeling een zekere neutraliteit na te streven? Het brengt mij bij het idee dat er heel goed te leven valt zonder religie of levensbeschouwing. Religie is zo echt een epifenomeen.
Ik denk ook vaak dat religie vooral een rol speelt als je het helemaal niet meer ziet zitten. Zoals bijvoorbeeld in povertycultures. Of het gaat een rol spelen als je alles al hebt (gehad).
Religie als een soort luxe, een zoeken naar zingeving op een exclusieve manier.
De middenmoot was vroeger wel "sociaal religieus", in een verzuilde samenleving, maar dat fenomeen is bij de huidige jeugd al helemaal verdwenen.
En toch is de serie zinvol en constructief. Ongetwijfeld wordt de jeugd die kijkt goede tools geleverd om het leven aan te gaan. Om te leren op je eigen kracht te vertrouwen. Zelfvertrouwen op te bouwen.
Iedere katecheet zou hiernaar moeten kijken en zijn Vormselprogramma daar op moeten enten.
Ik vind dat we iets toe te voegen hebben aan het leven, maar dan in alle vrijheid en in liefde. Steunend op een eeuwenoude traditie. Noodzakelijk?
Kennelijk niet, maar wel bijzonder fijn als je er wat mee kunt.
Vaak denk ik dat de EO dat beter lukt dan de NCRV of de KRO, zoals in een programma waarin BN-ers op zoek zijn naar God.
Dat zou interessant zijn:
gewoon op zoek gaan naar God...
