Ludgerpad

Het was afgelopen dinsdag een ongelooflijke mooie dag. Het leek wel zomer. Een zonovergoten autorit naar onze volgende etappe van het Ludgerpad. Van Halle (hierboven een boerderij bij Halle) naar Radstake, een eeuwenoude pleisterplaats tussen Zelhem en Aalten.

We lopen werkelijk op eeuwenoude wegen. Vaak nog ongeplaveid. De wegen uit de 20ste eeuw werden veel efficiënter aangelegd en zijn nu drukke doorgangswegen. Wij konden rustig wandelen over zandwegen temidden van essen en enken. Een mooi glooiend landschap. Het doet me denken aan die mooie schilderijen van de Twentse schilder Klein Esselink. Hij kan zo goed die glooiingen weergeven en de boerderijen verscholen tussen bosschages. Zijn schilderijen hebben veel weg van Japanse prenten, maar dan met de soberheid van het Oosten des lands.

Onze vorige wandeling van Zelhem naar Halle was in december. Eén van de weinige dagen dat er sneeuwvrij te wandelen viel. Het leuke was dat we in het Ludgerkerkje konden starten. Een kopie van het kerkje uit ca. 800. Verder was er een gezellige kerstmarkt. Ik won wat prijsjes met behulp van een Zelhems meisje die de goede enveloppen uitzocht. Overigens ook weer alles weggegeven. M. vond materiaal voor haar nog immer groeiende permanente kerststal.
Dan op pad langs een zeldzaam mooie route, o.a. een deel van het boelekeerlspad met een hersteld echt Achterhoeks landschap van heide, wakels, moerassige landjes en bouwland. De anticlimax volgde na het Meistershuus bij Halle: lelijker kun je een plaats niet binnen komen!

Het eindpunt van toen was nu dus het beginpunt. Een smakeloos nietszeggend pleintje met net te hoge gebouwen voor zo'n dorp. Dat flikken ze steeds vaker in onze mooie Achterhoek. Net te grote gebouwen die misstaan in de kleinschaligheid, die juist het kenmerk is van de Achterhoek. Op dat pleintje een 'Eterij', had dat geen 'éterie-je' mot'n wézen?

Maar eenmaal Halle uit werd het een waar feest om te wandelen. Zo'n mooie heldere dag, goed gezelschap en fijne onderwerpen om over te spreken en te filosoferen.
M. en ik hebben zo onze eigen peripatetische school.
Ludger was dit keer helemaal niet in beeld. De kerkjes van Halle leenden zich er niet voor en we eindigden bij Radstake aan de drukke N18. Dus weinig religieus. Radstake was vroeger herberg, maar ook de plaats van het markegericht. Er stond dus in vroeger tijden een radstake waaraan de gehangenen werden tentoongesteld ter afschrikking. Nu is het de beste disco van het jaar 2010 in de Achterhoek.

We hebben onderweg geen last gehad van hinderlagen of struikrovers. Dat gebeurde in vroeger tijden nogal eens. Wel werden we op de terugweg belaagd door een schor blaffende hond die maar niet wegging, terwijl een veel grotere hond op afstand bleef. Kortom ik begrijp niets van honden. Maar goed geinstrueerd door M. kijk ik 'dominant' over de hond heen en maak geen contact. Dat helpt goed.

Op de terugweg zijn we lekker gaan eten bij een wokrestaurant. Lekker veel verschillende gerechten en hapjes. Vers en goed klaargemaakt. We waren de laatsten die vertrokken.
Dan huiswaarts met een echt vakantiegevoel.
De volgende keer de laatste etappe naar Aalten. Het pad is echt aan te raden. Alleen moet je de pieken van wegverkeer mijden, zoals tussen 17-18 uur.

Wat de wandeling tot een waar feest maakt is het verorberen van kokosmakronen en de warme chocolademelk. We konden het ons veroorloven op de grond te gaan zitten met een matje bij dit zonnige weer. Want halverwege een bankje vinden is aan ons niet besteed. Deze staan meestal dicht bij het begin- of eindpunt. Staat er één op de kaart halverwege....het zal wel een drukfout wezen! Want het bankje staat er niet! Vaak geven we de moed op en gaan we gewoon ergens zitten op de grond en dan, tuurlijk, nog geen 50 meter verder: een bankje!
De Voorzienigheid wil ons kennelijk nederigheid leren.

Behalve al die mooie Achterhoekse routes leren we zo ook alle weersgesteldheden kennen. We zaten een keer bij de Berkel in de buurt van Borculo toevallig wel op een bankje, nee, aan een complete picknicktafel maar daar woei de chocolademelk werkelijk uit de beker! De andere keer regende het vrijwel de hele route en geen schuilplaatsen en nergens een bankje. Toen hebben we ons ritueel volvoerd onder een bruggetje, waar we nedergebogen choc en makronen tot ons namen! Het is heerlijk zo samen te wandelen, in hetzelfde slome tempo.

Wandelen maakt ook dat je vrijer spreekt. Ik denk dat we alle onderwerpen al wel gehad hebben. We zijn geloof ik elkaar geestelijke begeleiders. Levensgidsen. Samen op weg, steeds weer hier en nu. Ons laten verrassen door het landschap, het weer, de honden, de toevallige passanten, onze gesprekken en ons gefilosofeer.

We lopen hier vrijer rond dan Ludger. We zijn niet op missie, we hakken geen heilige bomen om en spugen niet in heilige bronnen. Wij hoeven niet beschermd worden zoals Ludger door Frankische vechtersbazen tegen die wilde Saksen.
Nee, wij wandelen wel dezelfde wegen.
Met hooguit een paraplu ter bescherming tegen de regen. Met een zonnebril tegen de zon. Overwinnen onze angst voor honden door over ze heen te kijken.
Wij hoeven verder niets. Wij moeten niets.
Wij durven Walt Whitman na te spreken:
I celebrate myself, (...)
I loafe and invite my soul.
I lean and loafe at my ease....
observing a spear of summer grass.