Het is al weer twee januari 2011. Ik heb de dag nieuwjaarskaarten schrijvend doorgebracht.
Ik had er toch te weinig laten maken bij de copyshop en heb, wat ik nog had aan oude kaarten, zoveel mogelijk opgemaakt. Het is wonderlijk hoe schrijvend al die mensen in beeld en gedachte aan je voorbijgaan. Mensen om wie ik geef, van wie ik houd, bij wie ik op de één of andere manier hoor of me verbonden weet. Het varieert van journalist tot kleinkind. Mensen die ik vaak zie of die wonen in mijn hart. Ik zie dat de gegevens van mijn vorig jaar overleden moeder nog in mijn adresboekje staan. Uit piëteit laat ik ze maar staan.
Het brengt me terug bij het vlietende leven en mijn haiku:
stroom als een rivier
zonder toen of later
het is altijd hier
De kaart werd mooi geel met een blauwe lijn de rivier voorstellend. Alles gaat maar door. Zo voelt het ook. In de nacht van oud op nieuw ziek geworden van de oliebollen en andere vette lekkernijen. Daardoor voelde ik me heel broos en zwak en niet erg op mijn plaats bij onze familiebijeenkomst. Dus deze dag vol stilte is wel heerlijk.
De familienieuwtjes heb ik wel meegekregen. Mijn broer verhuist waarschijnlijk naar Zuid- Frankrijk en gaat in de buurt van zijn oudste dochter wonen.
Ik blijf met mijn zus de Achterhoek trouw.
Verder vernam ik dat op "Het open archief" het verslag staat van een familielid over zijn ervaringen als jonge jongen in de oorlog. Ik heb het vandaag uitgeprint. Onwaarschijnlijk heftig. Wat een verschrikkelijke tijd. Ik heb altijd wel respect voor al die gewone mensen in een oorlog, zeker als het kinderen zijn. Je hebt toch geen enkel idee van wat je te wachten staat? Het geeft zo'n heel ander beeld van iemand die je al zo lang kent.
Je weet vaak niets van het verleden van je meest dierbaren, zo lijkt het wel.
Daarom vond ik het boek "Het pauperparadijs" van Suzanne Jansen een geweldig boek. Het schijnt overigens mode te zijn om familiegeschiedenissen te schrijven.
Mijn broer tekent zelfs de geschiedenis van mijn ouders.
Ik zou zo wel de geschiedenis kunnen beschrijven van mijn grootvader die opgroeide in de achterbuurt van een IJsselstad. Ik vind het steeds weer verbazingwekkend hoe mensen weten te overleven en wat ze weten te maken van hun leven! Al lukt het niet altijd en moet je de tragiek ervan altijd bij je dragen. Zoals ik zelf ervaar ten aanzien van mijn veel te vroeg overleden vader.
Het is wonderlijk te beseffen hoe ieder facet uit het verleden in je leven de voortgang ervan bepaalt. In dat opzicht ben ik niet erg overtuigd van de vrije wil, al geloof ik ook niet dat God alles bepaalt in je leven. Ik geloof zo wie zo al niet in voorbeschikking. Maar het leven vertoont tendensen. Het kan haast niet anders verlopen dan dat het doet. Hoe meer je daarmee één wordt des te creatiever kun je met je leven omgaan.
Dat maakt het heel fascinerend en avontuurlijk.
Het leven is als God een groot vat van potentialiteit. een groot vat van mogelijkheden.
Als je bewust leeft, je intuïtie een kans geeft, contact hebt met je stiltekern, dan openbaart zich haast natuurlijkerwijs het leven zoals het optimaal geleefd kan worden onder de gegeven omstandigheden. Of je nu miljonair wordt of eindigt in een strafkamp. Dat wonderlijk vermogen om waar dan ook echt te leven heeft voor mij met mystiek te maken. Leven uit de Kern.
Als ik zo'n leven mag bestuderen, zoals van Dag Hammarskjöld of Etty Hillesum, dan vervult mij dat met groot respect en eerbiedig verneem ik wat leven uit de kern vermag...zeker als je je ervan bewust bent. Dat ieder mens dat bewust mag ervaren, dat is mijn grootste wens!
