Op deze druilerige dag leek het me goed naar Deventer af te reizen om de daar bestelde exemplaren van 'De geschiedenis van Deventer' op te halen. Het is echt naar binnen gekeerd weer. Dat heeft voor mij ook iets intiems, iets beslotens. Zeker als de regen zo zacht op je neerdaalt zoals vandaag. In mijn hoofd een zin uit het zondagsschoolliedje '...laat ook van die milde regen, dropp'len vallen, op mij neer, ook op mij...'
Ik besloot eerst wat door de stad te dwalen, die met dit weer zoveel rustiger is. Alsof je de enige toerist bent. Uiteindelijk kwam ik terecht in een soort new age winkel. 'Inzichtwinkel' geheten als ik het wel heb. Ik schafte daar het nieuwste boek aan van Almaas, met de mooie titel 'Het NU van moment tot moment'. Het gaat over het beoefenen van Aanwezigheid. Alsof je dat zou moeten oefenen. Je bent toch gewoon alleen maar hier en nu? Hier en nu, hier en nu...
Maar ik zal er wel weer van smullen. Ik blijf steeds ongelimiteerd genieten van dergelijke boeken die voor mij vallen onder hoog gekwalificeerde mystiek.
Het is wel kinderlijk misschien, net zoals mijn kinderen toen ze nog klein waren riepen: Pap, nog één keer van die sardientjes in blik..!
En voor de zoveelste keer las ik Shel Silverstein's gedicht over de sardientjes die zo'n last hadden van het licht als je het blik opende. En dan weer die Hongerige Harry en al die andere fantastische gedichten. Heerlijk die herhaling en die herkenning!
In de winkel raakte ik in gesprek met de man achter de toonbank die vertelde dat de Welle hier in Deventer blank staat. Ik ken de Welle, de kade langs de IJssel, van de boekenmarkt in de zomer. Ik wil de Welle nu wel eens vol water zien. Ik schrijf niet voor niets een blog over IJssellandmystiek.
Er stonden veel mensen te kijken. De IJssel heeft de breedte die hij (zij?) gehad moet hebben in de Middeleeuwen.
Als de rivier zo breed wordt en de stroming, inclusief de eddies, zo magistraal raak ik vervuld van eerbied. Wat een water, wat een kracht! Die stille overweldigende stroom. Alsmaar door, alsmaar verder. De Welle was inderdaad overstroomd. Kleine kinderen stapten dapper met hun laarsjes de IJssel in. Er volgden bakvismeiden die giechelend iets verder gaan en tegelijk lopen te flirten met de boys die toekijken. De kleintjes spetterden en lachten. Het water gutste hun laarsjes in. Het regende nog steeds. Links van mij die enorm snelstromende rivier. Wat een geweldig contrast! Zo'n kindje met haar laarsjes die dit alles aan haar laars lapt en nu dapper door de IJssel loopt, waar 's zomers de ijscoman staat!
Ik herinner me dat ikzelf jaren geleden met mijn eigen kinderen in de Waal stond te plonzen op de kade in Nijmegen. Och, wat waren we dapper!
Wat is toch zo fascinerend aan hoog water? Dat die machtige waterstroom je toch niet te pakken krijgt? Dat wij het water de baas zijn? Dat kun je nu in Australië en Brazilië niet zeggen. Ik zou me geen raad weten.
Ik voel me net die aanstellerige vrouw waar ik me zo aan ergerde destijds bij hoogwater in de Maas. Ze huilde en jammerde dat de poten van haar dure tafel nu in emmers moesten staan om droog te blijven!
Ach, ja, hoe onthecht ben je. Water maakt dat iets zo onherroepelijk verloren gaat. Je moet je er wel aan overgeven. Je bent niets in de kracht van het water... Dat vreemde water, dat zo door je vingers glipt, maar ook in staat is tot gigantische rampen. Gefascineerd heb ik kortgeleden nog gekeken naar een documentaire over tsunami's. Wat onvoorstelbaar een muur van zes meter water voor je te zien! Ik ken het alleen uit dromen. Water is voor mij het symbool van God, in wie wij zijn, ons bewegen en bestaan. Zoals een visje in het water dat aan een grote vis vraagt wat water is, zo vragen wij wat God is....je zwemt erin... en met dank aan vriend K. die het nog steeds niet kan volgen: .....blub...!
