Niets is zo heerlijk als de zondagmorgen. Het is dan zo verrukkelijk stil. Ik hoef alleen maar te ontbijten en geen kranten door te werken.
Dan kijk ik naar hét programma van de zondagmorgen: De taarten van Abel. Het is een ongelofelijk ontroerend programma waarin Abel samen met een kind een taart maakt voor iemand. Vandaag is de beurt aan de elfjarige Job die een taart wil maken voor een autistische jongen in zijn klas die hij een keer in elkaar heeft geslagen, waar hij spijt van heeft, en die nu naar een andere school zal gaan.
Abel is in staat de gulden middenweg te bewandelen met zo'n jongen. Nog lang geen volwassene, maar ook niet alleen meer kind. Was ik zelf ook zo op die leeftijd? Ik herinner me de voorbereiding van de vormelingen van dezelfde leeftijd op scholen. Sommigen zijn al zo wijs, de meiden zo zelfbewust.
Ik zie bij zo'n jongen op de buis een zelfde soort kwetsbaarheid als bij de jongemannen die ik in de bajes sprak als geestelijk verzorger. Eerst moet je samen met zo'n vent koffie zetten, kopjes pakken, suiker halen en dan zo langzamerhand dieper in gesprek gaan.
Totdat zo'n man verwonderd opmerkt hoeveel hij te vertellen heeft over zijn zieleroerselen en dat een ander daarin geinteresseerd is en alles respecteert. Abel is gewoon echt geïnteresseerd in iemand. Zo'n jongen wordt bij Abel een echt mens, hij wordt echt gezien.
Het bijzondere is wel als hij met jongens praat die anders niet zo geverig zijn, taarten maken of anderszins in de picture willen staan. Meiden zijn veel gemakkelijker hierin. Daarom vind ik het zo goed. Het verwordt ook niet tot "dat we toffe jongens zijn..." of zoiets.
Had ik eigenlijk niet naar een kerkdienst moeten kijken, naar een spiritueel praatprogramma? Nee, en ik mis het ook niet. In De taarten van Abel gebeuren zulke wezenlijke dingen. Ik ervaar het als heel sacraal. Ik voel een enorme eerbied als ik het gesprek volg. Het delen van de snoep is al ware communio. En dan op het eind zie je zo'n joch lopen met een enorme taart naar zijn school. Hij geeft het aan die jongen die hij in elkaar geslagen had (nou ja, omver had geduwd dus...). Hier is verzoening in z'n puurste vorm. Hier gebeurt liefde, heel concreet. Zonder al te veel woorden. Met een ontroerend onhandige hug bedankt die autistische jongen Job voor zijn taart. Werkelijke acceptatie. En dan de blijheid. Een klas die klapt en juicht. En dan communio, allemaal een flink stuk taart.
Job gaat bij de jongen zitten die hij de taart gegeven heeft. Ze lachen, smikkelen en het eindigt met een zoen van de Juf...
