In de Mikrogids staat eenvoudig: Urker Mannenkoor Hallelujah - tussen storm en stilte.
Ik was verbaasd over de lengte van het programma en besloot te kijken. Wat een prachtige documentaire!
Die vissers en hun koor, waar lied en leven bij elkaar komen en het leven vorm geven. Het is absoluut mijn levensbeschouwing niet, maar het kwam heel echt over.
Het zijn allemaal van die gewone mannen, die zonder al te veel emotie vertellen over de gevaren op zee, over hun leven, wel en wee.
Mannen die zich zorgen maken over de jeugd van Urk, die soms wel 20 flesjes bier drinken op een avond. Jeugd die het fundament is van hun samenleving en als er geen goed fundament komt te liggen gaat de hele samenleving stuk. Ze werken nu aan een alcoholvrije uitgaansplek voor hen. Dat is er voor elkaar zijn!
Een jongen vertelt glunderend hoe hij zijn bruid leerde kennen: helemaal in Goes bij één van hun optredens en bleek helemaal niet zo'n refo-meid te zijn als hij dacht!
Een andere man vertelde in tranen over het leed dat hij anderen had aangedaan en het nu goed had gemaakt en zich weer aangenomen voelde door God. Zo kon hij er nu ook -solo!- over zingen.
Wat me echt trof was dat hun liederen de verbindende schakel is wanneer het gaat over de ernstige dingen des levens. Een geloven zonder opsmuk.
Liederen die zo kunnen komen uit de bundel van Johannes de Heer of er ook werkelijk in staan. Heerlijke gevoelige piëtistische liederen die het hart raken.
Ik weet dat veel dominees het draken van liederen vinden en ze het liefst mijden....
Maar ze mogen zelfs bij mij op mijn begrafenis "Veilig in Jezus'armen" aanheffen of "Heer, ik hoor van rijke zegen". Ik ervoer er als kind heel veel steun aan en herken dat bij deze mannen.
Een lied als: "Als ge in nood gezeten, geen uitkomst ziet, wil dan nooit vergeten God verlaat U niet..." vind ik nog steeds waar en als ik dergelijke liederen hoor schiet ik vaak vol.
Er wordt iets dieps in mij geraakt. Het perspectief van het leven wordt verruimd. Het voor een kind beangstigende verlatenheidsgevoel werd er door bedwongen. Het gaf me moed.
Zo blijkt een lied over de storm op het meer bij hen heel populair en 'De lichtstad'. Een mooi lied over het hemels Jeruzalem. Als die jongen gaat trouwen met z'n meisje uit Goes komt het koor zingen over de lichtstad Jeruzalem, waar geen rouw is en geen verdriet.
De bruidegom vertrouwt aan een maat toe dat het ook voor zijn verdronken vriend Löwert is.
Je voelt gewoon het verborgen leed en verdriet dat langs zo'n lied de kans krijgt naar buiten te komen en toch in alle nuchterheid wordt gedeeld.
De dominee die ook op het koor zit vertelt over de moord op de 14 jarige Dirk Post door een iets oudere plaatsgenoot. Hij loopt met de cameraploeg in het duister naar de plek des onheils. Dan vraagt de interviewer welk lied van het koor nu gepast zou zijn. Zonder nadenken zegt de dominee: "Daar is uit 's werelds duist're wolken, een Licht der lichten opgegaan..."
Met een brok in mijn keel zing ik verder....
