Enige tijd geleden opperde ik op een avond waar ik te gast was voor een conferentie over de Eucharistie dat ik heel graag een stiltedag wilde organiseren. Er werd gelijk enthousiast op gereageerd. Het werd vermeld op een webside en in een aantal lokaties van de parochie waar ik woon. Binnen twee dagen was de lijst vol. Er zat iets rek in. Dus konden er 16 personen deelnemen en stonden er 4 op de reservelijst. Gisteren was het zover. Een zonnige vrieskoude dag en een geanimeerde groep vrouwen en een man die er zin in hadden. Zoals ik wel weet uit het organiseren van kloosterweekenden zijn mensen die de stilte zoeken, meestal praatgraag en weinig gefocust. Daarom was ik gestopt met kloosterweekenden. Maar gisteren ging het werkelijk geweldig goed.Uitgangspunt is de methode naar Sint Jan van het Kruis. Hij leert dat het gaat om een heilig nietsdoen. Dat kun je leren doen met liefdevolle aandacht en met liefdevolle vriendelijkheid voor je naasten. We hebben vier keer een half uur in stilte heilig niets zitten doen. Dat doen we in een kring. Aan het begin van iedere sessie houden we elkaar even vast en buigen naar het midden van de kring in het besef dat de Heer in ons Midden is ( in onszelf en in de kring). Dan volgt een ting met de bel en is het 30 minuten stil. Dat was het ook. Het is mooi te merken dat het verblijven in de kring je daarbij geweldig helpt. Als hulpmiddelen kun je de rozenkrans rustig bidden, het Jezusgebed, de ademhaling volgen (Gods Geest is Adem) of rustig alles aan je voorbij laten gaan aan gedachten en emoties. Na het half uur weer buigen en dan een kwartier in stilte buiten lopen, heilig wandelen met liefdevolle aandacht. Wat een goede combinatie is dat! Zo ga je iedere sessie weer fris in. Er is een minimum aan mondgebed, alleen aan het begin van de dag, voor en na de lunch en bij het vieren van de Eucharistie. Daarin zingen we gewoon veel, om weer te landen. Dat handen vasthouden, ook later in de viering bij het Onze Vader wil iedereen meegeven dat je echt de ander nodig hebt. Dat het gaat om het vinden van God die Liefde is en dat je die deelt met anderen.
Eigenlijk was het Leitmotiv: Geef God de ruimte! Iemand suggereerde dat ik meer moest inleiden. Dat moet dus niet, want dan ga je zitten nadenken en dat moet je dus loslaten. De weg van Sint Jan is de weg van het Niets, wil je het Al bereiken. De groep bleef voorbeeldig stil, de hele dag! Het vieren bleek een mooi slot van de dag, een goede overgang naar ontmoeting en weer met elkaar in gesprek gaan. Alom de suggestie hiermee door te gaan. De accomodatie is er naar en ook de mensen. Hoe gemêleerd het gezelschap ook was.
Daarom hierboven een plaatje van de IJssel met de kasteelruïne Nijenbeek. De IJssellandmystiek mag vrijuit leren stromen en de puinhopen en de ruïnes van vroeger achter zich laten. Dat zal nog niet meevallen. Vooraf waren er een aantal geshockeerd omdat iemand over astrologie begon. Voor conservatieve katholieken bijna een doodzonde! Maar de Stilte leert je kennelijk een eenheid te vormen, want iedereen nam hartelijk afscheid van elkaar op het eind van de dag! Ik was zelf wel moe, maar evengoed ook heel helder en voelde me vol liefde stromen. Sint Jan meldt terecht dat je, als je ermee begint, dat nauwelijks gewaar wordt, want het gebeurt heel zacht en teder. God knielt als het ware voor ons neer om ons op te trekken naar Zijn niveau: de belangenloze en alles omvattende liefde. Ik ervaarde zelf ook zo de communie als een werkelijk teken van Eenheid met elkaar en God.
De innerlijke ervaringen waren wisselend. Sommigen hadden dan veel steun aan de rozenkrans of aan het Jezusgebed. De combinatie met heilig nietsdoen was voor een aantal mensen werkelijk een verrijking. Een paar mensen kregen vreselijk last van hun gedachten, van hun ikje (ego), maar kregen inderdaad in de gaten dat je je ervan kun losmaken, net als van je emoties ( wat we in vaktermen deïdentificatie noemen). Eén iemand wilde eigenlijk bezig gehouden worden en wist uiteindelijk niet wat de dag vol stilte met haar zou doen. We zullen het zien. Op de dag zelf kan ik geen individuele geestelijke begeleiding geven. Ik merkte zelf 's avonds hypersensitief te zijn. De schoonheid van Verdi's opera 'Don Carlo' kwam intens binnen. Al ken ik de opera bijna uit mijn hoofd toch kwamen er weer tranen van ontroering. Al met al een dag om te herhalen. Met een paar kleine organisatorische wijzigingen. Ik vond het bijzonder zo met mensen samen te zijn die reeds een gebedspraktijk kennen of ervaring hebben met meditatie. Het is prettig vanuit je traditie het taalveld en de rituelen te delen. We zullen doorgaan!
