Ik ben ontzettend gaan houden van de term IJssellandmystiek. Het is een lekker woord om uit te spreken en om op te schrijven. Lekker eerst die hoofdletter I en dan voorkomen dat de J een kleine letter wordt. Dat staat lelijk. En dan die twee essen en die twee ellen. De a zo mooi in het midden van ee, ie en ij.
In 2004 heb ik telefonisch over de term van gedachten gewisseld met Prof.dr. Rudolf van Dijk van het Titus Brandsma Instituut in Nijmegen. Hij bracht meerdere alternatieven in. Onder andere "Sallandse mystiek". Uiteindelijk vond hij met mij mijn term IJssellandmystiek net iets beter het hele gebied van de IJssel en van de Devotio Moderna bestreek. Dus dat is het geworden.
Ik heb de term voor het eerst gebruikt in het liturgieboekje van de Getijden van de Eeuwige Wijsheid. Deze vesper in de stijl van de Moderne Devotie vond plaats op 13 juni 2004 in een kerk in één van de IJsselsteden. Het woord verving de klassieke term, maar inmiddels zie ik in deze term een hedendaags vervolg op die grondinspiratie van toen (14e eeuw).
Zoals je kunt zien aan het sjabloon van de blog gaat het me nu om een hedendaagse mystiek, breed en weids van opzet, waarin mensen weer kunnen ontdekken waar het in het leven echt om gaat. Waar gaat het dan om? Ik zou dat voor nu willen definiëren als leren kijken en leven vanuit een goddelijke, ons transcenderende, werkelijkheid die deze werkelijkheid doordringt. In het grieks perichorése geheten en in het latijn circumpenetratio. Deze wederzijds elkaar doordringende werkelijkheden openbaren zich als één geheel (nondualistisch) in de ervaring van het hier en nu, het eeuwig zijn. Op het moment dat je helemaal samenvalt met jezelf en het leven totaal kunt accepteren zoals het is. Total acceptance vind ik de basisterm voor mystiek leven. IJssellandmystiek wil een eigentijds beeld scheppen om daarin de mystieke ervaring te leren verwoorden.
Het sjabloon van dit blog is er een beeld van. Je vermoed de rivier, maar ziet de groenende oevers. De paardenbloem is een mooi beeld van het vluchtige van het leven, maar dat tevens heel vruchtbaar is en zich snel wijd verspreidt. Vol potentialiteit waaien de zaadpluisjes de wijde wereld in om hun bloemenpracht elders te tonen. Een veld paardenbloemen in bloei vind ik iets waar ik heel blij van word. Zo'n pluizenbol wegblazen geeft een soort kinderlijk plezier. Alle associaties met de IJssellandmystiek geven vreugde...dat wil het blog ook uitstralen en ik hoop dat het lukt.
Voor mij is Christus het symbool voor de Stiltekern in ons hart. Zijn devies in het Evangelie naar Johannes is de mijne: 'opdat je vreugde volkomen wordt'.
Het zal duidelijk zijn dat ik het transcendente en de innerlijke Kern als iets persoonlijks ervaar. Ik hoop dat nog eens uit te leggen. Al kan ik het me ook wel onpersoonlijk voorstellen, maar zo ervaar ik het niet.
Op het boekje van de Getijden van de Eeuwige Wijsheid van 13.06.2004 staat dan ook als ondertitel "Jezus, wonderlijke vrolijkheid des harten".
Daar gaat het precies om: een wonderlijke vrolijkheid des harten. Ach, dat iedereen daar deelgenoot van mag worden in het nieuwe jaar. dat is mijn grootste wens!
