Na een eerste proef over IJssellandmystiek onder de noemer IJsselstreekmystiek heb ik na veel puzzelen de weg naar mijn eigen blog weer gevonden. Op aanraden van mijn goede vriendin die wel vaker lumineuze ideeën heeft ga ik toch maar weer eens proberen regelmatig mijn blog te vullen met gedachten en ervaringen over de IJssellandmystiek.
Afgelopen dagen heb ik bij verschillende gelegenheden een kerstverhaal verteld over Wrachar, een man die in Brummen woonde en net over de IJssel in Wichmond een stuk land schonk aan Ludger, een van de eerste missionarissen in het Oosten van het land waar in zijn tijd Saksen woonden. Deze Saksen werden niet graag christen...beschikten ze al over een eigen vorm van mystiek, die al goed voldeed? Dat ze heilige bronnen en bomen vereerden, die de eerste missionarissen zo graag vernietigden , is dat te primitief gedacht? Kenden ze een natuurmystiek? We zullen het nooit weten.
De diepere intenties van de Saksische spiritualiteit en mystiek zullen we nooit leren kennen. Er is helemaal niets van overgeleverd. Misschien in "De Heliand", een Oud-Saksische evangeliebewerking. Ik hoop het te lezen vanuit mijn eigen inzichten in de mystiek om zo iets op het spoor te komen van de mystiek van mijn eigen voorvaderen die uit deze streek afkomstig zijn. Het is spijtig dat een nieuwe religie er niet aan gedacht heeft eerst de bestaande religie grondig te bestuderen en vast te leggen om dan te zien of de missie iets zinnigers zal opleveren dan gedwongen bekeringen.
Ik denk bijvoorbeeld aan dat mooie verhaal van de Friese koning Radbod die al met één been in het doopvont staat en vraagt of zijn voorvaderen ook gered worden. Als blijkt dat het antwoord ontkennend is treed hij terug uit het vont, want hij verblijft in de toekomst liever bij zijn eigen voorvaderen dan dat hij alleen in de hemel zou moeten vertoeven. Hij heeft de Liefde van Christus denk ik beter begrepen dan degenen die hem de blijde boodschap trachten te brengen. In de mystiek is mijns inziens de gulden regel: we worden allemaal gered of allemaal niet. Hoe zou anders ooit je vreugde volkomen worden, zoals het evangelie belooft?
Gelukkig bewaart de Willibrordskerk in Vierakker nog een herinnering aan onze Saksische voorouders. De pilaren van het middenschip zijn voorzien van eikenbladeren. Als een herinnering aan de heilige eiken. Iets van mijn voorvader- en voormoederlijke natuurmystiek stroomt vast nog wel door mijn bloed.
In een zware periode in mijn leven zocht ik een boom uit in een bos om energie aan op te doen en tot mezelf te komen. Om uit te huilen en intense vreugde te ervaren. Mijn kinderen speelden rond hun bomen, die naast de mijne stonden. We zijn het lievelingsbomen gaan noemen. Door mijn zoon die zijn boom Michaël noemde, is de boom van mijn dochter Gabriël gaan heten en die van mij Rafaël, naar de drie aartsengelen. Op 29 september is het feest van de Heilige Aartsengelen. Dan hebben we het er nog weleens over en denken we met veel plezier aan het spelen onder die bomen terug. We zijn van plan om er nog weer eens naar toe te gaan. Zouden ze er nog staan?
In ieder geval bestaan ze nog in ons.
Echte levensbomen, die in ons tot volle wasdom mogen komen!
