Soms zit je domweg televisie te kijken en komt er ineens een heel interessant programma voorbij waarover je nog dagenlang kunt nadenken. Zo zag ik een Amerikaans TV-programma over mensen met overgewicht. Een jonge vrouw woog 169 kg.! Ze moest geopereerd worden om af te kunnen vallen. Ze kreeg een maagverkleining. Iets trof me in haar en haar familie. Zo'n volkse vader met tattoos, die hardstikke gek is op zijn dochter en dito moeder die als een vriendin is. Misschien allemaal wel veel te symbiotisch, maar toch: de liefde is ook zichtbaar!
De vrouw was vreselijk bang dat ze zou sterven tijdens de operatie en had alvast een afscheidsbrief geschreven die ze voor de kamera voorlas aan haar ouders. Natuurlijk iedereen in tranen en een hoop gehug, waar Amerikanen toch al zo goed in zijn. Dan volgt de operatie, die ik ditmaal maar eens bekeek omdat ik vrouwen ken die hetzelfde hebben ondergaan. Ik houd helemaal niet van medische programma's. Ik kijk er eigenlijk nooit naar. Maar nu hield iets mij in de greep om het verloop te willen weten.
Je wist niet wat je zag na de operatie! Binnen 6 weken was ze al 20 kilo gewicht kwijt! En wat was het een stralende vrouw geworden! Ze ging weer winkelen en kleren passen. Ze durfde zichzelf weer te laten zien! Ze ging zelfs op motorrijles. Met een big smile zei ze glunderend: Ik voel me herboren!
Goh, dacht ik met mijn religieus aanvoelingsvermogen: zij is verrezen! Ze was dood, ze had het gevoel dood te gaan en nu lééft ze, nu leeft ze echt! En dat is natuurlijk ook zo! Haar oude leven is voorbij en ze mag herboren haar leven verder leiden. Mooi toch! Dat is waar De Goede Week en Pasen overgaan...sterven om te leven, om met de woorden van Mahlers tweede symfonie te spreken.
Gisteren was het mijn Doopdag, mijn peetoom, die benedictijn is, feliciteerde mij telefonisch. Na ons gesprek dacht ik na over mijn doopsel bijna 40 jaar geleden. Keurig had ik gewacht tot ik 21 jaar was en zelf mocht beslissen of ik gedoopt wilde worden. Mijn peetoom heeft het traject begeleid en vond dat ik ruimschoots aan alles voldeed om te kunnen toetreden tot de Kerk. Het was een mooie en onvergetelijke plechtigheid die Paasnacht 1972. Voor het Doopsel moest ik mij 'ruggelings terugbuigen' en mijn hoofd boven het koperen vont houden. Ik weet zelfs nog wat ik dacht: nu ben ik verloren.... Niet dat ik iets kwijt was geraakt, maar ik had mijn eigen invulling van mijn verdere leven in handen van God gelegd. Mijn kleine ikje was verloren, maar omwille van een groter goed! Dat is nu na zo'n 40 jaar ook wel gebleken.
Ik weet wat Verrijzenis is, zowel in mijn eigen leven als in dat van anderen. Het is mijns inziens gewoon een natuurlijk gegeven. Die vrouw heeft na haar operatie hetzelfde ervaren als ik op bepaalde momenten in mijn leven! Ik zie het als mijn taak als geestelijke een dergelijk gebeuren bij mensen bewust te maken. Ik wil ze er blijvend op attenderen dat Verrijzenis altijd en overal kan gebeuren, zelfs tot over de dood heen.
Dat vind ik het mooi van Christus die door zijn Zelfgave blijvend in ons midden is en blijft getuigen van Verrijzeniskracht, die in alle mensen aanwezig is.
Je kunt en mag opstaan uit je ellende, je crisis, je slachtofferrol, activeer die Verrijzeniskracht in je en wordt herboren! Dat heb ik zelfs mogen beleven met gedetineerden die ineens in de gaten kregen dat ze die kracht tot wedergeboorte bezaten.
Maar moet je er christen voor zijn? Is dat heil alleen maar gegeven aan gelovigen? Ik heb dat proces van wedergeboorte en Verrijzeniskracht vaker zien gebeuren aan ongelovigen dan aan gelovigen! Ik weet niet wat de gemiddelde gelovige viert, maar meestal niet zijn of haar eigen verrijzenis. Geen wonder dat de Kerk leeg loopt. We kunnen er blijkbaar niet meer goed van getuigen. En moet dat?
Die vrouw die na haar operatie zich herboren voelt geeft geen blijk van één of andere religieuze achtergrond en toch ervaart ze wel waar het geloof in de kern om gaat! Of kun je aan haar geval illustreren dat eigenlijk alles waar het christendom voor staat gewoon de kern van het leven is geworden.
Zonder speciale taal, zonder rituelen, zonder wat ook, heeft Christus laten zien waar het om gaat en dat we van daaruit echt leven!
De vergelijkingen in de Schrift zijn ook gewoon natuurbeelden, zoals de zaadkorrel en geboorte.
Is het Christus gelukt wereldwijd mensen dat mee te geven?
Of wisten ze het al van Eeuwigheid?
Inderdaad het Woord moet vlees en bloed worden.
We moeten er niet over kletsen, al helemaal niet over filosoferen,
maar je moet het zien!
De vrouw was vreselijk bang dat ze zou sterven tijdens de operatie en had alvast een afscheidsbrief geschreven die ze voor de kamera voorlas aan haar ouders. Natuurlijk iedereen in tranen en een hoop gehug, waar Amerikanen toch al zo goed in zijn. Dan volgt de operatie, die ik ditmaal maar eens bekeek omdat ik vrouwen ken die hetzelfde hebben ondergaan. Ik houd helemaal niet van medische programma's. Ik kijk er eigenlijk nooit naar. Maar nu hield iets mij in de greep om het verloop te willen weten.
Je wist niet wat je zag na de operatie! Binnen 6 weken was ze al 20 kilo gewicht kwijt! En wat was het een stralende vrouw geworden! Ze ging weer winkelen en kleren passen. Ze durfde zichzelf weer te laten zien! Ze ging zelfs op motorrijles. Met een big smile zei ze glunderend: Ik voel me herboren!
Goh, dacht ik met mijn religieus aanvoelingsvermogen: zij is verrezen! Ze was dood, ze had het gevoel dood te gaan en nu lééft ze, nu leeft ze echt! En dat is natuurlijk ook zo! Haar oude leven is voorbij en ze mag herboren haar leven verder leiden. Mooi toch! Dat is waar De Goede Week en Pasen overgaan...sterven om te leven, om met de woorden van Mahlers tweede symfonie te spreken.
Gisteren was het mijn Doopdag, mijn peetoom, die benedictijn is, feliciteerde mij telefonisch. Na ons gesprek dacht ik na over mijn doopsel bijna 40 jaar geleden. Keurig had ik gewacht tot ik 21 jaar was en zelf mocht beslissen of ik gedoopt wilde worden. Mijn peetoom heeft het traject begeleid en vond dat ik ruimschoots aan alles voldeed om te kunnen toetreden tot de Kerk. Het was een mooie en onvergetelijke plechtigheid die Paasnacht 1972. Voor het Doopsel moest ik mij 'ruggelings terugbuigen' en mijn hoofd boven het koperen vont houden. Ik weet zelfs nog wat ik dacht: nu ben ik verloren.... Niet dat ik iets kwijt was geraakt, maar ik had mijn eigen invulling van mijn verdere leven in handen van God gelegd. Mijn kleine ikje was verloren, maar omwille van een groter goed! Dat is nu na zo'n 40 jaar ook wel gebleken.
Ik weet wat Verrijzenis is, zowel in mijn eigen leven als in dat van anderen. Het is mijns inziens gewoon een natuurlijk gegeven. Die vrouw heeft na haar operatie hetzelfde ervaren als ik op bepaalde momenten in mijn leven! Ik zie het als mijn taak als geestelijke een dergelijk gebeuren bij mensen bewust te maken. Ik wil ze er blijvend op attenderen dat Verrijzenis altijd en overal kan gebeuren, zelfs tot over de dood heen.
Dat vind ik het mooi van Christus die door zijn Zelfgave blijvend in ons midden is en blijft getuigen van Verrijzeniskracht, die in alle mensen aanwezig is.
Je kunt en mag opstaan uit je ellende, je crisis, je slachtofferrol, activeer die Verrijzeniskracht in je en wordt herboren! Dat heb ik zelfs mogen beleven met gedetineerden die ineens in de gaten kregen dat ze die kracht tot wedergeboorte bezaten.
Maar moet je er christen voor zijn? Is dat heil alleen maar gegeven aan gelovigen? Ik heb dat proces van wedergeboorte en Verrijzeniskracht vaker zien gebeuren aan ongelovigen dan aan gelovigen! Ik weet niet wat de gemiddelde gelovige viert, maar meestal niet zijn of haar eigen verrijzenis. Geen wonder dat de Kerk leeg loopt. We kunnen er blijkbaar niet meer goed van getuigen. En moet dat?
Die vrouw die na haar operatie zich herboren voelt geeft geen blijk van één of andere religieuze achtergrond en toch ervaart ze wel waar het geloof in de kern om gaat! Of kun je aan haar geval illustreren dat eigenlijk alles waar het christendom voor staat gewoon de kern van het leven is geworden.
Zonder speciale taal, zonder rituelen, zonder wat ook, heeft Christus laten zien waar het om gaat en dat we van daaruit echt leven!
De vergelijkingen in de Schrift zijn ook gewoon natuurbeelden, zoals de zaadkorrel en geboorte.
Is het Christus gelukt wereldwijd mensen dat mee te geven?
Of wisten ze het al van Eeuwigheid?
Inderdaad het Woord moet vlees en bloed worden.
We moeten er niet over kletsen, al helemaal niet over filosoferen,
maar je moet het zien!
