Bij de herdenking op 28 maart j.l. van de V1-explosie op de Molenbult in Warnsveld, ontmoette ik mijn nicht Willy (zie blog: Monument, 29.03.2011). We stonden voor het huisje van onze grootouders, dat ook het geboortehuis is van mijn vader en haar moeder. Op deze 28e maart gedenken wij ook altijd mijn vader, die op deze dag overleed.
Het voelde heel vertrouwd en we hebben veel aan elkaar verteld over vroeger. Daarna heb ik mijn adres gegeven en gisteren kwam Willy met haar zus Hennie bij mij op bezoek. Het werd het een geweldige avond!
Er viel zoveel uit te wisselen over vroeger! Dingen waar ik met veel moeite achter was gekomen, wisten zij allang. Wat me het meest deed was dat ze mij echt identificeerden met de familie van mijn vaders kant. Heel expliciet, net zoals de jongste zus van mijn vader deed toen ik haar na jaren weer ontmoette. Daar word ik emotioneel van omdat ik eigenlijk altijd met de familie van mijn moeder werd geassocieerd.
Hennie en Willy kende ik nog als kleine meisjes. We ontmoetten elkaar bij opa en oma. Ik was in die tijd zo'n 14 jaar oud. Willy was toen 10 of 11 en Hennie een jaar of 8,9. Ik tekende voor ze. We keken TV. Ze hadden een schat van een moeder. Ik voelde me veilig en welkom bij Oma en als zij er waren was het helemaal tof.
Als je de fiets tegen de boom aanzette bij het keukenraam, dan keek oma al glimlachend door dat raam. Ze zette koffie, die ik dronk met veel suiker en wat koffiedrab. Ik zat het liefst op de leuning van haar grote stoel aan de tafel. Het was er lekker warm bij de kookkachel in de winter. De geur van het petroleumstel. De pomp, waar helder koud water uit kwam. Willy vertelde dat opa tot ca. 1980 nog steeds zijn haar waste onder de pomp met groene zeep. Aan hun moeder dank ik de mahoniehouten beeldjes van een Javaan en zijn vrouw. De beeldjes staan altijd bij mij in de kamer als herinnering aan die tijd.
Nadat we al een heleboel hadden uitgewisseld pakte Hennie iets groots uit. Terwijl ze dat deed vertelde ze dat het bij onze grootouders in de kamer had gehangen boven de deur. Na hun overlijden had Hennie het gekregen en het heeft jaren bij haar gehangen, maar ze vond dat ik het nu moest hebben...
Ze liet het me zien: een pastel van mijn vader uit october 1942,
een vaas met kleurige anemonen! Grote ontroering maakte zich meester van mij.
Jee, hieraan heeft mijn vader gewerkt met z'n eigen handen.
Hij was toen 22 jaar en dan zo'n mooi werkje! Het maakte mij vreemd gelukkig en sinds ik het heb gekregen, kijk ik er voortdurend naar. Het maakt me blij. Een gevoel dat mijn vader nabij is.
Ik vind het echt een mooie pastel. Zo mooi broos zijn die anemonen. De tere bloemblaadjes symboliseren de vergankelijkheid zo mooi . Eigenlijk een echte Vanitas-afbeelding! Ach, de broosheid van het leven. De jaren die voorbij vliegen. En wat vreemd toch. Eerst jaren geleden op een wonderlijke manier de zus van mijn vader weer ontmoet en nu weer mijn lieve nichten.
Het zijn bepaald geen fraaie verhalen die we uitwisselen. Er is veel gebeurd in onze familie en daardoor zagen we elkaar niet meer.
Wat jammer eigenlijk, want tussen ons speelde er eigenlijk niets. Het is zo mooi elkaar nu weer mee te maken! Ik vind het ook heel merkwaardig dat dit me nu allemaal overkomt. Wonderlijk. Toen ik was bijgekomen van dit prachtige geschenk zei ze dat ik toch ook op zoek was naar oude foto's van vroeger.
Dat had Willy goed begrepen toen ik haar dat vertelde bij de onthulling van het V1-monument.
Mijn broer wilde net als ik een reconstructie van de Molenbult voor de vernietiging ervan in 1945. Hij wilde het hebben voor zijn blog waarin hij al tekenend de geschiedenis van onze ouders weergeeft. Prachtige sfeervolle tekeningen. Nu pakte Hennie een oud fotoboek uit haar plastic tas.
Ik ben gelijk reuze enthousiast. De eerste beste foto is een hele oude -weliswaar gehavende- foto van het meest bekende huis op de Molenbult, maar uit een andere hoek genomen. Daarnaast nog vier foto's die de situatie laten zien van vóór de inslag, zodat we nu echt een goede indruk krijgen van deze plek. Degene die een beamerpresentatie heeft gemaakt van dit gebeuren zal er ook blij mee zijn!
Ik ben ook erg onder de indruk van de jeugdfoto's van mijn vader, zijn broers en zusjes. Goh, wat leek hij ook erg op z'n moeder! Wonderlijk je vader zo als een kleine jongen te zien met z'n zondagsche jasje aan en een stropdasje om. En in een theehuisje waarvan ik nu niet weet waar het stond, maar dat weet m'n tante vast nog wel!
Opa werd wel de Baron genoemd en inderdaad als je hem -met z'n dochter Minie op de fiets- ziet staan, vermoedelijk op de hoek Bonendaal/Molenstraat- dan straalt hij wel wat uit! Een man, die begin 1945 een jaar of acht was (Mijn tante noemt hem 'De sterrenkijker' vanwege zijn dikke brillenglazen), bevestigde dat als opa de straat in kwam op de fiets, je voor hem wel aan de kant ging! Hij werkte per slot van rekening bij de Spoorwegen. Hennie heeft ook een fotootje van opa op het station! Ze gaat nog verder speuren naar oude foto's nu ze weet dat we er heel dankbaar voor zijn en er wat mee kunnen.
Zomaar een heel stuk verleden terug. Het voelt als verzoening met dat verleden. Zo is het gegaan. Zo kijk ik steeds vrediger op terug. Het is goed zo. Het heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. Daar ben ik eigenlijk best tevreden mee. Ik had gisteren een onvergetelijke avond, een godsgeschenk.
De Voorzienigheid heeft weer onverwachts voor een verrassing gezorgd. En wat voor één. Op die bijzondere 28 maart brengt het Willy en mij samen bij het huisje van opa en oma, het geboortehuis van mijn vader en haar moeder.
Vol dankbaarheid schrijf ik er vandaag over.
Ik zie in mijn stamboomboek dat het een heel bijzondere dag is!
Het is 29 april: het was de verjaardag van oma...
Bedankt, oma, en nog van harte!
