zondagmorgen
bloeiende kersenbloesems
voor oude stadspoort
Ik vind het mijn ervaring wel omvatten. De bloeiende kersenbloesems hebben de aarde nog niet bereikt. De bomen in volle dracht. Een stralende zon, een werkelijke zondag. En dan is het ook nog morgen! Het symbool van Verrijzenis, opstaan uit doodsheid en onvermogen. De nieuwe dag!
Vol mogelijkheden, vol pracht en schoonheid.
Het sacrament van het het huidige moment.
Koninklijk mag je de weg gaan naar de oude stadspoort. De oude stadspoort die in 1572 het startpunt was van een gruwelijke moord op vele poorters van de stad. Massief staat de ruïne temidden van de bloesempracht. De twee rijen kersenbloesembomen staan in het verlengde van de poort. Aan iedere zijde eerst een witte kersenboom en verder rose bomen. Een stille kolos van rode baksteen, getuige van zoveel eeuwen leven...en dan toch steeds weer die groei, die bloei en dan weer het neerdalen van die schoonheid naar de aarde en de tere blaadjes die weer vergaan tot vruchtbare aarde en zo maar door en door.
In alle stilte toef ik er en draag in mijn hart een lied mee van Rikkert Zuiderveld:
Witte bloesem aan de boom
stroom door mij heen
de dageraad vouwt alle kelken open
van m'n hart
de stem van stilte
Ach, hoe past het wonderlijk mooi bij de instrumentale muziek van Deuter's 'Silence is the answer', waar bij het nummer 'Aus der Stille' een lievelingsgedicht van mij staat:
Aus der stille trete ich heraus
und singe
Aus der Leere trete ich
und bin
Aus der Stille trete ich heraus
und schaffe
Und alles was ich bin und mache
drängt wieder nur zur Stille hin
Wat valt er nog te zeggen? Tedere ontroering is mijn deel.
Alles drängt wieder nur zur Stille hin...
