De goede Toon

Deze week genoten van de musical Toon, met Alex Klaasen als Toon Hermans. De musical had goede recensies en alle reden op samen met vriend F. te gaan kijken. Zoals gewoonlijk zorgt F. voor fantastische plaatsen. Weer keurig in het midden op rij vier met prachtig zicht op het podium.

Mooi de spelers van zo dichtbij te zien! F. is een groot fan van Alex Klaasen. Hij had het zo mooi voor elkaar, al mocht die prachtige engel (Wouter Zweers) er ook wezen en die zorgde wel voor wat afleiding!

Naast mij zit een man in z'n uppie, iets wat ik nooit zou doen of durven zelfs! Ik verblijd hem maar met een praatje. Aan de zijde van F. schuiven kennissen van mij aan. Ook daar maar even van alles uitwisselen en achter mij zie ik een mij bekende journalist die ik maar even hartelijk op afstand begroet. Zo, alle plichtplegingen weer verricht.

Ik zat er voor Toon, de musical. Het was inderdaad een prachtige voorstelling. De show begint met een monoloog waarin hij vertelt dat hij er eigenlijk niet meer is. Dat het verleden is, dat nu gespeeld wordt. We dachten dat hij alleen optrad, maar er zijn nog zes spelers en vier muzikanten. Je krijgt een heel stuk van het leven van Toon mee. Zijn liefde voor Rietje zijn vrouw, zijn drie zonen, die hem toch wel typeren als een afwezige vader. Al zal Maurice later steeds met hem verbonden blijven omdat hij voor zijn vader werkte. Behalve Toon spelen dus als het ware ook zijn vrouw er in mee, zijn zonen en allerlei andere personen die belangrijk waren voor Toon.

Daardoor wordt mijns inziens vermeden dat het een Onemanshow wordt, dat natuurlijk niet na te bootsen valt. Nee het is een aangename mix van liedjes en acts. Alex Klaasen doet niet alles, soms zingt een ander een lied.
Die afwisseling is bijzonder aangenaam. Sommige liedjes ontroeren me nog steeds. Ook al lijkt Alex absoluut niet op Toon zijn stem komt aardig in de richting. Hetzelfde warme timbre in zijn stem. Zo vind ik 'Vierentwintig Rozen' nog steeds een prachtig én humoristisch lied. Wij, als publiek, begonnen spontaan het refrein mee te zingen. Het andere sterke lied vind ik 'Lente me', waar ook zo'n ontroering vanuit gaat: Lente me, zomer me, september me...Met de huidige zonnige lente een prachtig lied!

Een levensgeschiedenis raakt me altijd en dat gebeurde ook bij deze musical. Wat een leven heeft Toon geleid! En gelijk wat gewoon en herkenbaar. Die humor, ontstaan in een beroerde tijd, is voor hem levensreddend geworden. Het gewone, onverwacht humoristische, is echt zijn kracht geweest en Alex Klaasen vertolkt dat goed!

Het is humor die de jaren overleeft. Ik gebruik nog heel vaak 'Go your gang' en mijn broer ís een fan van 'Make it a little! Ook de sketches gaan er in als koek en de mensen voor ons zie je gewoon, net als wijzelf, al voorpret hebben.
De sketch van de Voorzitter van 'Ons Genoegen' (Mevrouw Hak...Hak, Mevrouw Loof-Hutjes) doet het heel goed evenals de goochelaar (Doif ies tod). Mijn zus gaat helemaal voor 'Charelli', de goochelaar heette Charles en zijn assistente Elli en dat haben we zusammengeklebt tot Charelli! Ik miste 'De Sprekert', maar dat was vast te moeilijk. Daar toont Toon zich echt een taalvirtuoos. Hij kan echt spelen met klanken die dan net woorden lijken.

Een mooie avond. Vol nostalgie ongetwijfeld. Het vooral oudere publiek zit aan het begin van iets al vaak te gniffelen en zou zo wel kunnen zeggen hoe het verder gaat. Ik kende de sketch van de piano niet en in de uitvoering van Alex Klaasen kon ik er kostelijk om lachen!. Daar moet je het ook hebben van wat je ziet. Later dacht ik dat Hans Teeuwen hier het idee vandaan heeft om zinnen die je normaal spreekt te zingen, dat dan een buitengewoon grappig effect geeft. Het rijmt niet, is te kort of te lang, maar erg leuk! Toon is echt een fundament van het Nederlandse cabaret!

Een geslaagde avond. Om nog even na te genieten gaan we ter plekke nog een glas wijn drinken. We zaten al vaker op dat plekje, niet wetend dat daar de artiestenuitgang is. En warempel komen Alex en andere leden van de cast voorbij. Met anderen klappen we nog even en hij reageert blij verrast. F. heeft niet meer de moed gehad de CD te laten signeren....en ik dacht later dat ik hem mooi had kunnen vragen wat er nu eigenlijk door het struikgewas ruiste....