Dat ultrakorte verhaal trof mij diep omdat ik op dezelfde dag een doodgeboren kindje herdacht. Door de pracht van de kersenbloesems werd ik me heel bewust van de schoonheid van het leven en haar vergankelijkheid.
Ik zie me nog zitten met dat engeltje in mijn armen, een te vroeg gevallen bloesemblaadje van de Boom des Levens.
Toen ik later bij de ouders thuis kwam waren de broertjes van het overleden meisje al druk geweest om haar te verwelkomen.
Ze hadden een hoekje gemaakt met meisjesspulletjes en er hing een kleed met Doornroosje erop. Hoe bestaat het, dacht ik. Doornroosje! Doornroosje die 100 jaar sliep en dan door haar Prins werd wakker gekust. In dat hoekje stond het mandje met het zusje dat ze nooit zullen kennen en ook niet wakker te kussen is. Mij was ook al niet gegeven het als Jezus op te wekken. Ach, hoe broos is het leven!
Het korte verhaal van Ernest Hemingway past bij dit hele gebeuren, waarbij ik een hele geschiedenis door mij heen voel gaan:
For sale: baby shoes, never worn.
Het staat in zo'n schril contrast met het blog over de babyschoentjes als godsbewijs.
(zie: Godsbewijzen (2), 7 februari 2011)
Hemingway vond het één van zijn mooiste zinnen ooit!
Ik voel het helemaal mee.
Een mooie haiku tot slot.
Zo'n kort 5-7-5 lettergrepen gedichtje, lijkt op een six word story.
Het is van een Japanse anonymus:
Er staat geschreven
geen bloesems plukken! Maar de
wind kan niet lezen.
