Afgelopen week ben ik met vriendin I. twee dagen in een klooster geweest. Ik ken haar van onze bedevaarten naar Lourdes. Toen we naast elkaar kwamen te zitten op de heenreis in het vliegtuig kregen we het over ons geloof en al gauw hadden we het zelfs over de heilige Geest. Het klikte vrijwel meteen op geloofsgebied, al is zij protestant en ben ik katholiek.
We zijn allebei gezegend met een natuurlijk besef van Gods bestaan en Aanwezigheid. We hebben allebei een even sterke ervaring van, zoals ik dat noem, Gods Voorzienigheid en we vinden het heerlijk deze verhalen samen te delen.
In 2008 kwam er een soort reisdagboekje uit voor bedevaartgangers 'Thuiskomen uit Lourdes'. Het was de bedoeling om in 9 brieven te vertellen wat je had beleefd in Lourdes met behulp van thema's. We zijn er bijna twee jaar mee druk geweest. Het werden lange brieven waarin we ons leven en geloven beschreven, ons lief en leed, de hoogte- en dieptepunten. Het is een vreemde gewaarwording elkaar zo nabij te weten en elkaar echt te begrijpen. Het is heerlijk om met iemand vrijmoedig over je ervaringen met God te kunnen spreken en het echt te delen. Je bezit dezelfde ervaring èn hetzelfde vocabulair. Zelfs per brief deel je de verrukking van Gods Aanwezigheid. Met een hart vol blijdschap lees je en deel je!
We hebben door die jaren heel wat mooie ervaringen opgedaan in Lourdes. Zo vulde zij heel mooi het bidden van de rozenkrans aan met het samenkomen in een kring. Onvergetelijke momenten waren het als we met een klein groepje onze beden deelden en dat afwisselden met de tientjes van de rozenkrans opkijkend naar de Grot terwijl boven ons het sterrenheir twinkelde. In een van onze gesprekken vertelde ik over mijn haiku, die zo ongeveer het begin vormt van de IJssellandmystiek die ik zo graag zou zien bloeien:
stroom als een rivier
zonder toen of later
het is altijd hier
Ze begreep het meteen en zag precies welke associaties ik er mee heb en die ze deelt! Ze liet de tekst zelfs op een beker zetten en we hebben in een onvergetelijk nachtelijk ritueel er samen Lourdeswater uit gedronken. Dat wil zeggen: de laatste druppels die uit het kraantje kwamen. Het schijnt dat 's nachts de toestroom weleens stagneert. Maar het was genoeg, ons bewust van het unieke onvergetelijke moment.
Door de laatste brieven kregen we het over het kloosterleven. I. had vroeger zijdelings ermee kennis gemaakt, maar had er nooit actief aan deelgenomen als gast. Daarom nodigde ik haar uit er eens van te proeven.
De afgelopen week stonden we dan donderdags om 11 uur voor de poort en zowaar begroet door de Abt himself. Ze voelde zich er gelijk thuis. Dat was heel voelbaar. Ze bewoog zich in de liturgie heel naturel. Wat heerlijk om iemand mee te hebben die net zoals ikzelf zo heerlijk kan genieten van de liturgie. Het werkte heel aanstekelijk en buiten de gebedstijden kon ons enthousiasme niet op! We hebben zoveel kunnen delen!
We leken Theresia van Avila wel en Jan van het Kruis. Alleen lukte het ons niet werkelijk op te stijgen in extase, in de Geest leek het er wel op. Ik heb blijkbaar steeds goed aangevoeld dat ze zo de weg der contemplatie zou kunnen gaan. Nu ze begrijpt waar het in meditatie om gaat kan het geen probleem meer zijn. Alleen de zin: je hebt wel gedachten, maar je bènt niet je gedachten, was eigenlijk al genoeg. Naast de grondgedachte van het prentje van Sint Jan van het Kruis dat je de weg moet gaan van het niets om tot God (het Al) te komen. Toen ik haar dat uitlegde, raakten we beiden tot tranens toe geroerd.Ze zag ineens dat dan alles van God spreekt, geladen is van God. 'Mijn Geliefde, het Bergland...' dicht Sint Jan dan, 'de ruisende rivieren, de bossen...eenzaamheid vol klanken...'.
Ik ervaarde het ook als aangenaam dat we dezelfde eerbied delen voor God en het was een feest om onze ervaring middels de psalmen te kunnen delen.
We mochten zelfs getuige zijn van een inkleding en we zagen hoe een broeder dan letterlijk door de Abt in zijn monnikenkleding werd gehesen. Je doet die kleren niet zelf aan, je wordt gekleed! Ontroerend gezicht! Alles is genade!
Verder sliepen we weinig omdat we de metten wilden bijwonen om 4.15 uur. Het waren lange metten vanwege het Hoogfeest van het Heilig Hart van Jezus. Mooi zo in het holst van de nacht door de doodstille kloostertuin naar de kerk te wandelen. Halverwege de dienst werd het allengs lichter en hoorden we de eerste vogels! We mochten ons lied op de schepping mee laten klinken! Er is zo'n prachtige kosmische kantiek dat alles voor Christus onze Heer is geschapen.
Dan weer terug naar onze kamers en wat sluimeren tot aan de Lauden en de Eucharistieviering om 7.15. Ook dit werd een intense ervaring. Het is mooi te zien hoe I. het Heilige van moment en plaats weet aan te voelen. De geringe hoeveelheid slaap zal wel bijgedragen hebben aan de intense ervaring van deze viering. Voor ons beiden een hoogtepunt! Op zo'n moment beseffen we beiden wat het zeggen wil dat de aanwezigen Lichaam van Christus zijn en door de communie mensen mogen worden die net als Christus onvoorwaardelijk liefhebben en mogen leven uit een zichzelf wegschenkende liefde. Dat je, door je los te maken van je ego (je niet langer identificeert met je gedachten en emoties) gaat overvloeien van liefde, zoals God zelf.
Dan vallen alle verschillen weg, maar je hoeft ze ook niet op te heffen. Je beseft gewoon dat het daar niet om gaat!
Zij gaat haar weg in de protestantse traditie en ik in mijn katholieke traditie, maar één in Christus, in Zijn Geest. Het werd een fantastische tijd.
Er gebeurde haast teveel (al kan het geloof nooit teveel verwachten!). Een bekroning van onze jarenlange briefwisseling. Een intense verdieping van onze vriendschap.
We vierden echt samen het feest van het Heilig Hart van Christus,
nee, we waren in Zijn Hart!
In het Hart van God!
