Gisteren is dus bij wijze van Sinterklaascadeau van F. en I. alles weer in orde met mijn laptop. Ik had een gezellige avond bij hen. Ze zijn beiden prettig gelovig en het is mooi te horen dat ze God bedanken mij als gast te mogen ontvangen. Dat voelt dubbel welkom!
Met I. heb ik inmiddels al een jarenlange correspondentie over gelovige zaken. We voelen elkaar op dat gebied goed aan en kunnen er enthousiast over uitwisselen. We zijn nu op zoek naar nieuwe onderwerpen want het boekje over Bernadette en Lourdes, dat onze leidraad was, hebben we uit.
Dit jaar hebben we samen met anderen in Lourdes weer heel bijzondere ervaringen opgedaan. I. en een andere pelgrim wilden naar de baden in Lourdes om ermee hun doop te gedenken. Zo konden ze als volwassenen ervaren hoe het is achterover in het water gedompeld te worden en dan 'met de Heer weer te verrijzen'. Deze ervaringen hebben we gedeeld met z'n drieën en ze vroegen mij als priester hen de handen op te leggen en middels een gebed hun doopsel en de herbevestiging ervan te bekrachtigen. Ontroerende momenten. Ik kon het goed mee ervaren omdat ik zelf als volwassene gedoopt ben. Als presentje gaf ik een boekje over vreugde.
Enige dagen erna gingen we op excursie in de Pyreneeën. We kwamen in een klein plaatsje waar we na de gemeenschappelijke lunch konden gaan wandelen. Ik vond het fascinerend overal bergbeken te horen. Rijk, overvloedig en luidruchtig kwamen de beken van allerlei kanten de bergen af. We kozen voor een wandeling op een onverhard pad langs een klaterende beek. Het was er zo mooi!
Alles doordrenkt van water en zo groen en stil. Met een groepje, waarvan ook I. deel uit maakte, kwamen we bij een heel klein kapelletje. Daarin OLV van Lourdes. Eronder een heel klein stroompje kristalhelder water. We waren zo enthousiast over dit kleine heiligdom en vroegen ons af of het water daar drinkbaar was. I. bevestigde dat en ze begreep gelijk wat ik bedoelde toen ik sprak over het Levend Water....
(Jezus: 'Wie van het water drinkt dat Ik hem zal geven, krijgt in de eeuwigheid geen dorst meer, integendeel, het water dat Ik hem zal geven zal in hem een waterbron worden, opborrelend tot eeuwig leven.').
Ze schepte met twee handen water uit het bronnetje vandaan en reikte het me over en ik dronk ervan. Dat was voor ons tweeën een waarlijk delen in de Geest. Woordloos kwam de vreugde van het delen boven en dagenlang dacht ik aan het wonderschone verhaal van Jezus met de Samaritaanse vrouw uit het Evangelie volgens Johannes. Ik ervoer werkelijk levend water ontvangen te hebben en dat I. mij dat te drinken gaf, maakte haar tot symbool van de Geest die in het Aramees vrouwelijk is.
Even erna nodigde een andere pelgrim me uit dichtbij de beek te gaan staan. Al glibberend beland ik op een platte steen naast de snelstromende beek en zie hoe wonderschoon en intiem dat plekje is. Een grote rots verspert een deel van de waterstroom en is bekleed met mooie mossen en varens in verschillende groentinten. In mijn hoofd beluister ik even mijn haiku die ik al tijden met I. deel:
stroom als een rivier
zonder toen of later
het is altijd hier
Wat een geweldige ervaring! Vol vreugde keren we terug naar de bus. Onderweg vindt I. een prachtige ronde steen, wit dooraderd. Ze houdt van stenen en ze liet gisteren de steen weer zien. Het had een ereplaatsje in de woonkamer. We zien er de stromen van Levend Water in, waardoor we geen dorst meer zullen krijgen...
Uit dankbaarheid opgedragen aan F. en I.
