Op 12 november 2011 was het weer zo ver: ik mocht een boom planten en nu voor Caya! Ik weet niet hoe het kon dat ik nog een keer een boom mocht planten, want ik had al op 26 maart de bomen geplant voor Silven en Linde.
Dat wil zeggen dat ik een eik(-je) mocht planten voor Silven bij een Linde die er al stond. In maart was het heel rustig. Ik kreeg alle begeleiding die ik me wensen kon en veel informatie.
Kort erna nogmaals een uitnodiging, alsof ze wisten dat ik een derde kleinkind verwachtte! Dat kwam dus goed uit! Op 27 oktober werd Caya Mare Anna geboren! Ik opnieuw naar de Ramenberg in Loenen. Ditmaal was het heel erg druk. Het duurde even voor ik een parkeerplaats vond. Het was mooi weer. Er waren veel mensen. Het werd daardoor een stuk onpersoonlijker. Je moest zelf je schop pakken, je kreeg een boompje uitgereikt (Ik denk dat het een eikje is).
Dan op naar de plek waar je de boom mag planten. Het een een heel stuk naar links. De plek waar je mag graven is gemarkeerd met een blauwe stip. Naar ik hoop met een ecologisch verantwoorde spuitbus aangebracht!
Het heeft ook wel iets gezelligs tussen zoveel mensen te zijn. Meerdere zijn bereid mij te fotograferen. Nu kon ik tevoren een houtschijf pakken en de naam van Caya erop zetten. Leuk eigenlijk om te doen.
De Y wordt een soort van mensje dat blij haar armpjes de lucht insteekt! Als je gezegend bent met een naam met een Y erin, geflankeerd door twee A's dan mag ik hopen dat je blij en juichend door het leven mag gaan. Dat wens ik CaYa van harte toe, natuurlijk!
Het was weer leuk om te doen. Ik ben ook nog naar de plek gelopen waar de bomen van Linde en Silven staan. Hun houten schijfjes hebben het kennelijk begeven. Ik zie ze nergens. Hier en daar zitten ze nog aan een boompje, maar slechts enkele zijn nog leesbaar.
Ach, het is al leuk genoeg te weten dat ze hier ergens staan. Ik vind het nu wel een leuk idee dat hun bestaan gelijk opgaat met de groei van hun boom. Wie weet gaan ze ooit heen om eronder te rusten en te spelen zoals Manuel, Rosa en ik deden bij onze Lievelingsbomen. Een blog over wat er nu geworden is van die bomen volgt nog trouwens.
Ik vind het eigenlijk wel een ritueel, een oud Saksisch ritueel. Aangezien Saksen bomen vereerden, lijkt het me voor de hand liggend dat ze bomen hebben geplant bij bijzondere gelegenheden. Ik denk dat de eik behoorde bij hun oppergoden als Donar en Wodan. De Linde hoorde bij Freija, de godin van de Liefde.
Nu het niet meer vanzelfsprekend is dat kinderen gedoopt worden (waar ik zelf overigens niet mee zit, maar veel van huis uit katholieke senioren wel) vind ik dit wel een mooi gebaar. Daarmee wensen we dat onze kleinkinderen mogen groeien en bloeien. Dat de grond waar ze mogen uitgroeien vruchtbaar moge zijn en hen alle groeikracht zal schenken die ze nodig hebben. Genoeg water en voedingsstoffen om sterke mensen te worden, genoeg zon om naar de hemel te groeien en met volle pracht tot bloei te komen! Laat iedereen toch voor kinderen en kleinkinderen bomen planten!
Misschien dat ze vroeger in de Achterhoek of waar we ook vandaan komen bij de geboorte van een kind een eik gingen planten bij hun boerderij. Dan hadden ze genoeg eikenhout als de boerderij in brand vloog. Dat gebeurde nogal eens tijdens onweer, dat terecht werd gevreesd. Overigens had men donderbeitels op het dak ter afweer. Men was toen nog geen archeoloog zodat men niet kon weten dat het werktuigen waren uit het stenen tijdperk.
Ik zou er nu een Benedictusmedaille neerhangen, zoals ik die nu ook zelf op zolder heb hangen.
Overigens schijnt die medaille ook te werken bij veepest en bij mond- en klauwzeer. Een buurmeisje zette de medaille ooit in bij een steeds ernstig zieker wordende moeder. Ze legde de medaille onder haar kussen en ze blijft ervan overtuigd dat dit het keerpunt inluidde van de ziekte en dat het haar moeder beter heeft gemaakt. Waarom ook niet?
Het leven is toch een onbegrijpelijk iets. Een wonder als alles goed gaat en iedereen gelukkig is en een hel wanneer alles tegenzit en het noodlot aan je deur klopt.
Dat is ook zo bijzonder als je je kleinkinderen ziet, die weer een heel ander leven zullen krijgen in een wereld die jezelf nooit zult leren kennen.
Maar mooi dat het leven doorgaat.
Het moet doorgaan, vind ik, al weet ik niet waarom.
Zo hoort het zullen we maar zeggen.
Dan nog één keer die blije naam CaYa!
