Het is een foto van mijn Mariabeeld in de tuin. Ze staat onder een zogenaamd luifel met blauwe regen. Maria-blauwe regen. Ik moet haar steeds losknippen uit de klimop die dit jaar wel erg hard groeit en bijna enge grote bladeren heeft. Dat doet me denken aan één of andere griezelfilm.
Ik vind het een mooi beeld. Ik heb het cadeau gekregen van mensen die ieder jaar trouw naar Medjugorje gaan. Het beeld is een weergave van de wijze waarop Maria er verscheen, uitnodigend en glimlachend (naar ik hoop).
Ik twijfel nog steeds over haar naam.
Is ze OLV van de mussen? Om haar heen vliegen veel mussen die het vogelhuisje bezoeken, rechts van Haar. Maar zo doe ik de koolmezen, de merels en de spreeuwen te kort. En de Turkse tortels niet te vergeten, die als stelletje komen. Af en toe duikt ook een ekster mijn tuintje in, maar kan niets vinden van zijn gading. Er zijn ook vogels die walnootdoppen achterlaten. Dus dan toch OLV van de vogels?
Ze zou ook OLV van de varens kunnen heten. Ze staat boven een put. Enige eeuwen geleden moet daar ook een put geweest zijn waar een botanicus deze varens aantrof en beschreef.
Ze heeft wellicht ook iets met de Gingko Biloba die groeit in mijn tuin. Ik vind het een heel bijzondere oerboom. Goethe heeft er heel mooi over geschreven en gedicht. De bladeren verwijzen naar Yin en Yang, het manlijke en vrouwelijke. Een soort androgynie dat mij wel aanspreekt.
Als je de foto goed bekijkt zie je ook nog twee slakken die over Haar heenkruipen. Maar zoals het een Hemeling betaamt blijft Ze er onbewogen onder. Dit is het ware focussen. Echt een Moeder van alle levenden, bron van leven, liefde en mededogen.
Door Lourdes ben ik Maria gaan zien als het Moederlijk Gezicht van God, dat naar ons glimlacht. Ik probeer dezer dagen vat te krijgen op wat dat betekent. Ik zie de glimlach als gevolg van een leven dat het lijden is doorgegaan en een besef heeft van Verrijzeniskracht. De glimlach is ontwapenend. Er hoeft zelfs niet meer 'Vrees niet' gezegd te worden.
Het is de glimlach die je ervaart als je een klein kind ziet en dat uitmondt in een gevoel van vreugde. Het is de glimlach als je verbaasd bent omdat anderen je prijzen. Wist jij veel! Het is de glimlach als je in jezelf verzonken weer gevraagd wordt deel te nemen aan het gesprek. Glimlachen kan ook grimlachen zijn... Niet weten wat je moet. De glimlach van Maria kan niet anders zijn dan een voorbode van een andere werkelijkheid, zoals bij Bernadette. Een blijk van een intieme verstandhouding vol respect.
Zo kan ik wel weer verder met mijn tekst over 'De spiritualiteit van de glimlach'. Maria in de tuin, heet nog maar gewoon 'Maria', en verder niets. Het is meimaand, dat is Mariamaand.
De kastanjebomen bloeien met prachtige kaarsen ter ere van Haar. De klaprozen voor mijn voordeur zijn al vol in de knop. Ze mogen gaan bloeien! Het mooiste Marialiedje vind ik eigenlijk:
O roze zonder doornen,
o violette zoet.
O bloemken blauw in 't koren,
neem mij in Uw behoed.
Vol liefde en gestadig
ootmoedig zo zijt Gij,
och, wees mij toch genadig,
aan U beveel ik mij!
