Ik weet mijn verblijf in het hotel te rekken tot bijna half elf en ga dan naar de kathedraal waar mijn pupil tot diaken wordt gewijd. Ik vind het een prachtige kerk. Echt 100% neogotiek, mooi strak maar rijk gepolychromeerd. Het interieur maakt een warme indruk. Ik heb heel wat bekenden te begroeten, onder anderen de zuster van de Deborah-communiteit en Vader-Abt van het klooster waarvan ik oblaat ben. Zij kennen de dominee die vandaag tot priester zal worden gewijd. Ik wens mijn a.s. diaken alle goeds toe en klets wat met mijn collega's van het aartsbisdom en drink nog wat koffie.
Ik voel mij zeer vereerd bij de concelebranten te behoren. Een soort ereplaats die P. mij gunt en nog eens benadrukt door op het eind van de viering mijn naam nog eens expliciet te noemen. Ik voel me helemaal trots op deze geestelijke zoon van mij, die ik nu al zo'n zeven jaar ken. Het was een lange, maar ontspannen viering (meer dan twee uur), de moeite echter waard.
Nadien vertelde me een van de kosters dat het leek of de litanieën steeds langer worden. Ik telde 53 heiligen (inclusief Sara en Constantijn, ook al zijn ze het officiëel niet). Bij mijn wijding had ik er maar liefst 65! Hoezo lang?
De viering duurde lang vanwege de wijding van twee diakens en een priester. Er waren ook veel priesters voor de corona. Dat kost tijd bij de handoplegging en de accolade. Toch wel goed zo'n uitdrukkelijke bevestiging van je roeping. Zo wordt het een dag om nooit te vergeten, al vindt P. dat hij er veel te nuchter voor is om iets speciaals te voelen. Bij het Eucharistisch gebed stond ik naast de neomist. Bij de vredesgroet fluisterde ik hem toe dat hij toch even zijn familie en vrienden de vredesgroet moet gaan geven, zoals destijds ook de rector bij mij deed en dat je gewoon moet doen. Maar toen het moment van communiceren was gekomen had hij geen hostie. Ik brak de mijne en deelde met hem. Toch ook een zinvol gebaar. Na de communie genoten van dat mooie lied: 'U kennen, uit en tot U leven, Verborgene die bij ons zijt...' In gedachten dwaal ik naar die mensen die ik mag begeleiden, naar mijn kinderen en kleinkinderen, naar de kermis hier in Groningen, de boeken die ik hier nog wilde aanschaffen. Ja, verborgen is Hij in ons midden, waar en hoe dan ook!
Na de viering volgt de receptie. Het werd een gezellige reünie, o.a. met een vroeger teamgenoot van mij. Leuk de vader van P. te ontmoeten, die helemaal trots zat te wezen omdat zijn zoon zover gekomen was en er nu met zijn Romeinse boordje om rondliep (en net als ik het dragen ervan beperk tot bijzondere dagen). Het voelde ook wel bijzonder zijn eigen vader te ontmoeten en mezelf als zijn geestelijke vader te ervaren.
Leuke gesprekken met vroegere studiegenoten van P. en met zijn vrienden. Goed dat P. zich niet beperkt tot een kleine kring.
Ik kende er al een paar van via facebook. Dat is de zegen van de nieuwe communicatiemiddelen.
Ik zat ook trots op hem te wezen vanwege zijn studie. Ik zie hem nog wel promoveren op Kierkegaard. Hij heeft al in Kopenhagen gestudeerd en het eerst hoofdstuk van zijn doctoraalscriptie ziet er goed uit. Het gaat over het gelijktijdig worden met Christus in plaats van navolging. Het gaat om worden wat Hij is. Stevige kost, want Kierkegaard komt niet zomaar bij je binnen. Ik zag wel onmiddellijk de link met de Zen, zoals Lathouwers die leert en beschreven heeft in zijn recente boek over Kierkegaard. Nog eens met hem erover spreken.
Dan moe, maar voldaan huiswaarts. Nog even het boek van de Paus gekocht dat in mijn eigen woonplaats nergens wordt aangeboden. Op aanraden van P. die tijdenlang helemaal idolaat was van Heidegger het boek aangeschaft voor een absolute bodemprijs: R. Safranski, Heidegger en zijn tijd, Olympus 2010(5). Ik was er gelijk weg van, al is het zware kost. Safranski schildert een fantastisch tijdsbeeld van eind 19e, begin 20ste eeuw.
Ik kom vele namen tegen die ik op de Universiteit heb leren kennen. Zoals vanwege de hermeneutiek Gadamer en Dilthey, maar ook Georg Simmel. Husserl en zijn leerlinge Edith Stein, de latere zalige. Mooi deze herhalingscursus! Het boek leest evengoed snel en laat zo mooi de inbedding zien van de fenomenologie en de latere uitwerking van Heidegger. Soms lastig lezen omdat mijn geest van de filosofie nog weleens overspringt naar de mystiek. Ik zie veel overeenkomsten wanneer het gaat om leven en niet alleen om de leer. De leer als louter denkexercitie. Het is toch heerlijk dat een 25 jarige je enthousiast weet te maken voor zo'n boek. Ik kan op zijn aanraden vertrouwen...en het houdt mij jong!
Tenslotte even boodschappen doen bij Albert Heijn in die mooie oude empiristische Korenbeurs. Zo weer helemaal terug op aarde. Brood, wijn, vla en wat lekkere dingen. Pinnen. Dan over de kermis richting station. En na enige uren weer lekker thuis!
