Lange tijd kwam ik maar niet toe om te bloggen. Er gebeurde teveel of te intensief. Ik kan soms ook niet de vaart erin houden en dan zinkt me de moed in de schoenen. Het is soms teveel om op te schrijven en dan worden de blogs eigenlijk te lang.
Ik ben er ook nog niet uit hoe persoonlijk de blogs mogen worden. Ik word me in de loop der tijd wel bewust van de nadelen van deze media.
Neem nou facebook. Er staan al mensen op mijn lijst die per ongeluk vrienden zijn geworden omdat ik ze aanklikte op mijn scherm bij verzoek bevestigen. Maar haal ze er maar weer eens af. Wellicht komt dat kwetsend over.
Omgekeerd vind ik het ook wel gênant. Ongevraagd bemoei ik me met het leven van andere facebookers. Ik meen ook iets te moeten typen bij hun pagina of ik klik "vind ik leuk" aan. Dat levert ook nog weleens rare dingen op. Dan is iets niet leuk eigenlijk, maar wil ik zo mijn instemming betuigen.
Het kan ook zijn dat iemand wil chatten...dat kreeg ik pas laat in de gaten. Ik wist niet zo gauw waarop het sloeg. Het kan ook aan het tijdstip liggen. Het is vaak middernacht of later. Maar op zijn tijd is zo'n flitsend dialoogje in de nacht ook wel oké.
Het leukst is wel het familiefacebook. Daar kunnen we als familie onbegrensd elkaar bezig houden met foto's, strips, grapjes en tekst. Zo blijf je wat frequenter van elkaar op de hoogte.
Maar nu het blog. Ik zal komende dagen enkele monumentjes oprichten van mensen die mij dierbaar zijn en nu toeven, zo zal ik maar zeggen, in Gods Werkelijkheid. Het monumentje voor Dave staat er al op.
Het monumentje voor Gabriëlle, een doodgeboren baby, wier aanwezigheid mij toch verwonderd, komt. Zij heeft nooit geleefd, maar haar fysieke verschijning maakt haar tot iemand die nooit meer verdwijnt uit je herinnering. Ik gedenk haar nog steeds met haar familie.
Vorige week overleed plotseling Mieke. Ze ervaarde mij als huisvriend.
Ik ontmoette haar en haar gezin vanwege de suïcide van haar zoon in de gevangenis waar ik werkte, dertien jaar geleden. Een heftige tijd.
Haar zoon en Dave gedenk ik altijd nog eind juni tijdens een eucharistieviering.
Gabriëlle in deze tijd met een voorbede voor allen die betrokken zijn bij zo'n gebeurtenis.
Zo houd ik voor mijzelf en anderen (hoop ik) wakker voor al die gebeurtenissen in een aporetische situatie. Situaties die je gewoon moet leren uithouden zonder waarom.
